genieten back in time

Genieten back in time

Hallo allemaal,

In Pender Harbour ontmoeten we de zoon van een beroemde botenbouwer en zeiler uit deze buurt. Een half jaar geleden hebben we een boek gekocht van zijn vader. Bram heeft die met veel plezier gelezen en nu ik ook. Hij en zijn vrouw zeilden in eigen gemaakte houten boten, gemaakt van drijfhout en alles zonder motor of elektriciteit: back in time, zo heet het boek ook.
Onderweg naar Grace Harbour hebben we een uur lang razendsnelle dolfijnen in zicht. Waarschijnlijk zijn ze aan het jagen, ze springen constant uit het water en houden een hoog tempo aan. Op de terugweg komen er een stel even op de boeggolf meesurfen. Ze zijn vrij groot, eentje is makkelijk te herkennen met een hap uit zijn staart.

Taekerne Arm heeft 2 watervallen. We proberen om naast een steil aflopende rots af te meren aan 2 ogen in de rots, vlak bij de waterval. Het is laagwater en Bram heeft er een hele toer aan om aan de wal te komen. Het lukt wel, maar erg safe liggen we er niet. De kant is vergeven van de oesters en versteende eendenmosselen en het tijverschil is 4 meter. We gaan toch maar een eindje verderop liggen, op de Middellandse Zee manier geankerd. Voor het anker uit en achter een lijn naar de wal. Het anker ligt op 22 meter diepte en de grond loopt steil op naar de kant. Er staat enorm veel kracht op de ankerketting en Bram is bang dat we achter een rotsblok liggen. Met anker opgaan komen we erachter dat dit niet het geval is, maar anker en ketting gewoon heel zwaar zijn op zo’n diepte.
Er is een leuke wandeling naar het meertje daar. Mensen die Bram een lift heeft gegeven met de bijboot hebben er nog even gezwommen, brrrr…. Echt veel te koud voor ons. Als tegenprestatie van het taxispelen krijgen we een kilo versgevangen garnalen en een borrel bij de visser aan boord. Erg gezellig en leerzaam. Het vissen ligt een beetje op zijn gat hier, net als bij ons. Vissers zijn verplicht om alles te filmen en te noteren. Van een andere visser horen we dat de filmapparatuur 10.000 dollar kost en elk jaar na gekeken moet worden. En dan nog een boot financieren en alleen een bepaalde quote mogen vangen. Het vak is daardoor aan het vergrijzen en uitsterven.
’s Middags genieten we samen op een rots van de stilte en de natuurlijke geluiden van verschillende vogels en ademende dolfijnen.

Het wordt tijd voor de was, boodschappen, gasfles te vullen en de mail op te halen. In Refuge Cove zoeken we een plaatsje, maar we zijn veel te vroeg in het seizoen en alles is nog dicht. We komen dat constant tegen, het voordeel is dat de lokale mensen blij zijn om ons te ontmoeten en wij hen. Het ziet er daar schitterend uit, back in time, en willen er wel een dagje blijven.
We gaan toch naar Squirrel Cove, net aan de overkant, daar is een winkel en wasserette met internet. We ontmoeten er Philip, hij bivakkeert in zijn auto of in zijn kajak en is op zoek naar zichzelf.

In Handfield Bay proberen we voor de eerste keer de krabpot. Eerst aas vangen. Het wordt een rockfish. De kop gebruiken we voor bait en de rest eten we ’s avonds, het is super lekker, een beetje zoet. Het “jiggen” valt niet mee. Je laat het tuig net op de bodem zakken en als je niet uitkijkt vang je alleen grond en rots en hou je geen haak over, omdat die steeds vast zit. ( bij mij dus, 2 van de 3 haken is er al af) In de fuik vangen we zeester en zeekomkommer, de krab blijft nog even uit helaas.
Jammer genoeg zijn er geen wandelpaden gemaakt op het eiland. Wij proberen door de bush te lopen, maar het is erg moeilijk en glibberig. We lopen menig krasje en deukje op en hebben besloten om ons maar tot trails te houden.

Port Neville is de volgende stop, er is daar een oud postkantoor en vroeger een kleine nederzetting van “loggers”, zoals op veel plaatsen op onze weg. We zien er de eerste berenpoep. De zwarte beren komen net uit hun winterslaap. Het echte werk moeten we nog gaan zien :) :):). Vanaf nu nemen we berenspray mee, als we het bos ingaan.
Overal op het strand stikt het van het drijfhout. Het is onze buiten sportschool, balanceren over de bomen en klauteren over de rotsen en stenen.

Naar Alert Bay hebben we een heerlijk Zuidoosten wind en we zeilen alles voor het lapje. Regelmatig moeten we gijpen en de boom aan de andere kant zetten, maar het is real fun, vooral omdat we hier voor, veel de motor hebben gebruikt. We kijken steeds uit naar de orka’s, die op dit stuk veelvuldig moeten voorkomen. Helaas we moeten het doen met een killerwhale van 2 dagen geleden. Een groot mannetje met een enorme rugvin, een meter of 2 denken we. Zij kunnen 56 km. per uur zwemmen en zijn echte hongerlappen. Hun hele lijf is een en al spier en zij kunnen 90 jaar worden. Ze zijn intelligent, leven in kudde en werken samen om te jagen.
Het eiland wordt bewoond en gerund door de Indianen en vissers. Het is niet groot en we lopen het bijna helemaal rond in een uur of 4. In het midden is een moeras, ontstaan door een dam, gemaakt door de zalm inblikfabrieken. De bestaande bomen zijn afgestorven en begroeid met mos en aparte vegetatie. Veel raven en arenden huizen hier. Het is mystiek om hier rond te dwalen.

Ook naar Echo Bay hebben we het voorrecht om te zeilen. We meren af aan een steiger met floathomes. Vroeger is hier een grotere gemeenschap geweest met zelfs een school. “Loggers”gebruikten “floathomes” en bonden ze aan elkaar en zo trokken ze naar een volgende werkplek samen met de “floatschool” en hun gezin.
Wij lopen naar het museum van Bill Proctor, maar treffen alleen de hond thuis. Laten we dan maar doorlopen naar de jachthaven aan de overkant. Zoekend naar een trail vinden we een weg naar Cody, Zephier en Salix. Zij zorgen voor een huis voor verschillende onderzoekers en nodigen ons uit voor koffie en thee. Zephiers vader woont hier ook op zijn zeilboot en hij laat ons zien hoe het werkt met een garnalen en een krabbenfuik. Erg handig en leerzaam.
De volgende dag zijn we uitgenodigd voor diner, Yvonne en Albert zijn er ook en we hebben een geweldig krabbenmaal met salade, zalmpolenta en bonenschotel. Om beurten houden we Salix bezig, een heerlijk grietje van 4 jaar. Het lijkt of we deze mensen al heel lang kennen en voelen ons heel welkom en ontspannen.
De dag erop bezoeken we het atelier van Y en A, zij vertellen ons veel over deze omgeving en hun kunst. Zij wonen hier al 25 jaar en hun huis is groot en nog steeds in ontwikkeling.
Vanavond gaan we poolen bij hun.

De navigatie is niet makkelijk hier, er is veel stroom in de vernauwingen. Gelukkig klopt de informatie die we hebben prima en hebben we nog geen onaangename verassingen gehad.
Het weer valt ons mee, de laatste week veel wind en de week ervoor rustig en zonnig. Maar de kachels geven de noodzakelijke warmte. “s Morgens is het regelmatig een strijd om eruit te komen. De laagste temperatuur die we gemeten hebben in de boot is 7 graden.
Zaterdag willen we in Port Hardy zijn en pikken de dag erop Willy op voor een tocht van 2 weken naar Bella Bella.
Elke plek die we tot nu toe bezocht hebben heeft iets speciaal.
Groet van B en A