In de Carieb

Hi guys, how are you doing? Bequia, 3 maart 2011

De overtocht van Suriname naar Tobago lijkt alweer zover weg. We verlaten Domburg redelijk vroeg, maar eerst maken we de Surinaamse dollars op bij de Chinese supermarkt.
We zijn maar net op tijd bij de ingang van de zee, het tij gaat bijna tegen staan. Gelukkig is het niet al te hoog aan de wind en hebben we aardig wat stroom mee. De eerste dag worden we verwelkomd door rissos dolfijnen. Deze zijn vrij groot, zo’n 2 en halve meter lang, bewegen traag en hebben een stompe neus. We hadden ze nog nooit eerder gezien. We krijgen veel regen en squals over. In zo’n bui moet je erg alert zijn, je weet nooit hoeveel wind eruit komt. Een bui duurde wel 3 uur, het hemelluik stond helemaal open . De wind blijft alle drie de dagen flink doorstaan. Grootste etmaal wordt 164 mijl.
In Scarborough klaren we in. Van de J en B horen we waar we alle instanties kunnen vinden, dus het inklaren gaat redelijk snel. Bijna moet Bram mij van de Tarpan ophalen, omdat de immigration zeker wil weten of ik echt besta :). De beambte vindt het eigenlijk zelf ook wel lachwekkend en gelooft Bram uiteindelijk op zijn woord. Ik ben op de boot gebleven, omdat we niet fijn liggen: er is weinig ankerruimte en het waait als de verrekte.
Na het inklaren zeilen we direct naar Store Bay. Het lijkt ons helemaal geen goede baai, maar daar vergissen we ons in. We liggen er heerlijk rustig en gezellig met de J en B en later met de Panoramix. Het water is helder en lekker warm, zo’n 27 graden. Het snorkelen op het rif valt tegen, waarschijnlijk zijn we op de verkeerde plek gegaan.
Met de J en B varen we een baai verder. Dat valt vies tegen, alles is tegen de wind in en er staat een hoge zee. We komen in verschillende plaatsen terecht. Wij ankeren in de Englishman Bay, een waar paradijsje: helder water, prachtige bergen met weelderig groene bomen met plukken oranje erin, goudgeel strand en mooi koraal om op te snorkelen met veel kleurige vissen. Per dag wordt de swell hoger in de baai, niet echt plezierig, maar de stek maakt veel goed. De derde dag maken we een wandeling naar een waterval. Het is niet zover, maar de heuvel is knap stijl en de watervalbedding niet gemakkelijk om langs te lopen, regelmatig moeten we erdoor heen. Het water valt hard, het doet pijn als we eronder staan. Wel een ware beloning na het harde zwoegen om er te komen.
Met Jan en Boukje toeren we een dag over het eiland met een auto. We zien cacao-, papaya- en bananenbomen enz enz. We rijden haast constant langs en door het regenwoud. Alles groeit en bloeit weelderig. Hier is regen voor nodig en dat hebben we de laatste weken rijkelijk . We rijden door arme en rijke plaatsjes. Anse Bateau vind ik geweldig. Ik ben wel blij dat we daar niet met de boot naar toe zijn gegaan: rock en roll eerste klas. “s Avonds eten we aan boord van de J en B, bruine bonen schotel en sluiten een gezellige en leuke dag af.
De plaatselijke bevolking is super vriendelijk en echt in voor een praatje.

De volgende bestemming is Carriacou, de Tyrrel Bay en varen dat ’s nachts met een schitterende volle maan. De afstand is net een lastige om met daglicht te halen en je weet nooit van te voren hoe hard je gaat en hoeveel stroom je mee hebt. Het wordt een relaxed tochtje met niet te harde wind. De Tyrrel Bay is vrij groot en er zijn veel boten. Toch liggen de boten niet op elkaars lip, er is genoeg ruimte. Als we er een dag liggen zwaait er iemand naar ons, kennen we die boot? Jawel het is Fred van de Buster.
Bij de werf hebben we een afspraak gemaakt om de kant op te gaan. Het blijft spannend om je over te geven aan een kraan met zijn machinist. Maar alles gaat zeer professioneel en netjes. De onderkant heeft een nieuwe laag antifouling nodig en de romp een goede poetsbeurt en een paar plekjes een likje verf. De romp is dof en vies. Van alle regen, zon en zout zit er veel kalk op. Dit verwijderen we met een antikalk goedje. Daarna gaat de romp in de was. Tarpan ziet er naar twee dagen zwoegen weer op en top uit. We zijn hard werken nog niet verleerd gelukkig. :)
Ook hier zijn de mensen erg vriendelijk en in voor een praatje. Alleen de muggen zijn niet zo lief voor ons, we worden lek gestoken en worden een beetje paranoia als we maar iets voelen of zien vliegen.

We komen de Bess tegen. Samen gaan we naar Union eiland. Wederom is de wind hard en tegen en de regen valt met bakken uit de lucht. Na enkele uren kruisen, komen we op de ankerplaats bij Clifton aan. Onderweg hebben we een barracuda gevangen, maar durven het niet aan om hem te eten. Hij krijgt de vrijheid van Bram. Je kunt er ciguatera van krijgen. Dit is een voedselvergiftiging met verlammingsverschijnselen. Later biedt een boatboy ons zo’n vis aan. Deze willen we dus ook niet. Later lezen we van andere zeilers dat onder Martinique deze vissen te eten zijn
Hier zien we voor de eerste keer weer het azuur blauwe water met het hagelwitte strand en de bruine koraalhoofden. De volgende dag regent het de hele dag en het stront waait van de dijk. We houden een klusdag op de boot: mail bijwerken, visum voor Amerika zien te regelen, onder de vlonders eens goed schoonmaken, lakens naaien, wc nakijken, deze blijft tijdens het zeilen water geven en daardoor overstromen enz. enz.
‘s Middag ga ik snorkelen en ontdek een kreeft. Het is verboden om hier je speargun te gebruiken, je mag ze alleen met de hand pakken. Deze zit in een ondiep holletje, dus moet te pakken zijn. Nadat ik handschoenen en een zak opgehaald heb van de boot kan ik de lekkernij niet meer vinden helaas. Na een poosje zie ik er nog twee. Ze zijn me te snel af en kruipen te diep weg als ik er maar bij kom. Ik kan alleen wat aan hun antennes plukken.
’s Avonds gaan we aan boord van de Bess borrelen en raken niet uitgepraat.
Het heeft zo hard geregend dat Bram 50 liter water uit de bijboot haalt . De rest laat hij uit de boot lopen want we hebben geen bakken of emmers meer.
De volgende dag doe ik de was in het regenwater en maken we een wandeling over het prachtige eiland. We klimmen naar een fort en hebben een schitterend uitzicht over de Grenadines en zien de ankerplaats liggen waar we de volgende dag heen willen. We lopen langs een zoutmeertje, waar al honderden jaren zout gewonnen wordt. Veel mensen lopen er netjes bij. Ze zijn naar de kerk geweest. Een vrouw zingt nog even verder in haar eentje op weg naar huis. We horen hier ook een “muziekboom”. De peulen met zaadjes tingelen in de wind. We komen een paar andere wandelaars tegen. “s Avonds ontmoeten we een Zwitsers stel op Happy eiland. Zij herkennen ons van de wandeling, ik haar later ook, als ik haar sandalen zie ;-). We hebben een paar genoeglijke uurtjes met een rumpunch en een biertje.
Happy eiland is eigenhandig gemaakt door een local, Jannis en wordt elk jaar fraaier gemaakt. Zelf ziet hij er ook echt happy uit en heeft een smile van oor tot oor voor iedereen.

We varen de dag erop naar de mooie ankerplaats, Mayreau, die we al vanaf Union eiland gezien hebben. Fred raadde deze baai aan. Het valt ons allebei een beetje tegen en de boten die er al liggen zijn helemaal niet blij met ons en kijken argwanend naar onze anker bewegingen. Na verschillende duiken begrijp ik ook waarom. Er groeit gras op het zand, zodoende kan het anker zich zeer moeilijk ingraven en hebben zij 65 meter ketting uitstaan.
Na drie pogingen geven we het op en vertrekken naar de Tobago Cays. 4 piep kleine steenklompjes in azuurblauw water en omgeven door het immens horseshoe rif. Het is erg toeristisch, maar schitterend mooi. Op de eilanden zitten veel iguanen en salamanders. Een feest om te zien en te observeren. Velen horen we uit de struiken springen en wegschieten als we te dichtbij komen. Er schuift ook nog een schildpad onverstoorbaar voorbij. Het water is heel helder, maar het koraal is veelal bruin en voor de rest verschillende kleuren en vormen. We hebben hier een paar dagen vakantie en rusten lekker uit en genieten van het snorkelen en de mensen en de boatboys bekijken.

Elke zondag maakt Bram contact met de J en B, de Rapy en de Liberty via de ssb. Zo horen we waar zij zijn en wat ze de afgelopen week gedaan hebben. Grappig om op de hoogte te blijven van elkaar.
Het is fijn om in de Carieb te zijn met zijn heerlijke tropisch fruit, relaxte mensen, de lekkere temperatuur, alleen de harde wind mag wel minder en de regen ook. Een voordeel daarvan is dat er veel mooie regenbogen te zien zijn. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven gaat het de komende dagen wel beter worden.

Zijn vandaag aangekomen in Bequia, een eiland dat we 29 jaar geleden ook bezocht hebben. We herkennen er niets meer.
Groet en tot de volgende keer Bram en Anja
P.s als het goed is staan alle foto’s nu wel in het vorige verslag, dus als je ze allemaal wil zien ff “terugbladeren”.