Lake-jes en landje hoppen
Door: Anja en Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram en Anja
07 September 2011 | Verenigde Staten, Marquette
Hallo allemaal, daar zijn we weer,
Eerst dan maar het beloofde visum verhaal. Om half twee 16 augustus hebben we een afspraak voor het benodigde interview. We zijn ruim op tijd, maar er staat al een rij buiten van een mannetje of 80. Zullen die nu ook allemaal een afspraak hebben. Ja dus. Het wordt lopende band werk. Van de ene post ga je naar de andere en overal vragen ze een specifieke vraag. Dan krijg je een mapje met je gegevens in je handen gedrukt met een nummer en mag je plaats nemen in een grote wachtzaal. Er lopen verschillende veiligheidsmensen rond. Als er enkele mensen moeten staan worden ze naar een ander lokaal verwezen, want je mag niet staan. Het overgrote deel van de mensen is donker van huidskleur en meestal is het hele gezin mee en/of een tolk. Na een half uur wachten komt ons nummer op het scherm en leveren we ons paspoort in en het mapje. Ze neemt onze vingerprints en we mogen weer gaan zitten; “U wordt later weer op geroepen”. Na weer een half uur wachten en gissen wat er gaat gebeuren, verschijnt ons nummer weer. We lopen naar de beambte achter het loketje en die zegt: “wat komen jullie doen, jullie hebben helemaal geen visum nodig als Nederlanders”. Een klein meisje van de buren loopt onze kant op en de lokettiste vraagt direct:” is dit kind van jullie”. Ze vraagt flink door en ze typt gelijk alles in de computer wat we vertellen en zegt nu te snappen waarom we een visum nodig hebben. “Oké zegt ze over een paar dagen kunnen jullie je visum verwachten en ophalen op het opgegeven adres. We kunnen het amper geloven en als we Willy later ontmoeten in het afgesproken café zijn we nog beduusd..
De dag erop vertrekken we gelijk uit de jachthaven en zeilen een nachtje door naar Port Stanley en hopen daar met een bus of iets anders naar London te rijden om de paspoorten op te halen. We arriveren lekker vroeg, maar lopen achter de brug vast en komen met geen mogelijkheid los. Ze willen ons er aftrekken, maar we gaan het eerst zelf proberen. Met de bijboot brengen we een lijn naar de kant en lieren de Tarpan van zijn benarde plekje. Het gaat heel flitsend en een half uur later liggen we afgemeerd in een kleine jachtclub en worden er met egards ontvangen. Bill, een piloot maakt ons wegwijs en brengt ons op de valreep met zijn auto naar het dhl kantoor, waar onze paspoorten zouden moeten liggen. En verdomd ze zijn er met de felbegeerde stempels.
De volgende dag vertrekken we weer en willen nog een nachtje doorzeilen. Hevig onweer en plensregen steekt daar een stokje voor en we ankeren op een mooi plekje en gaan ’s morgens vroeg weer verder. Onderweg naar Leamington laat ik een blikje cola vallen en deze ontploft: de hele boot zit onder, inclusief de blikken die er net ingezet zijn. Nog een geluk dat het cola light was, anders zaten we vastgeplakt in de boot .
In de haven ga ik de plomp in. De motor doet raar en krijgt haast geen water. Een duik, op de tast, want het water is troebel, haal ik een “wierplug” uit de waterinlaat. Probleem gelijk opgelost. :)
We zijn nu bijna lake Erie over. Dit meer is heel erg meegevallen. Iedereen waarschuwt ons. Snel erover heen gaan. Het meer is ondiep, daardoor rottige golven en meestal tegenwind. Wij hebben 90 % kunnen zeilen, gelukspiepers die we zijn.
Het laatste stukje Erie meer zeilen we als de rook en met de motor varen we de Detroit rivier op. Een klein stukje hebben we stroom tegen en de rest gaat redelijk snel. Het landschap is erg mooi en de scheepvaart valt mee. Op lake St Claire kunnen we weer zeilen en met een schitterend mooie rode lucht ankeren we op de St Claire rivier in een beschut baaitje. We hadden niet verwacht zover te komen vandaag. Vandaar uit varen we naar Sarnia en zijn dan op het nieuwe meer: lake Huron. De weersverwachtingen zijn slecht en noodgedwongen blijven we een extra nacht in de jachthaven. Gelukkig maar want er trekt een mega groot onweersveld voorbij met harde windstoten, lichtflitsen en gedonder.
De dag erop vertrekken we met kleine zeiltjes en zeilen hoog aan de wind in een bokkige “zee”. Tot middernacht kunnen we zeilen en dan laat de wind het afweten en starten we de motor. Na 8 uur kunnen de zeilen weer omhoog. Net voor donker komen we op een ander schitterend ankerplekje in de middel of nowhere. We horen alleen de vogels en het watergeluid, voor de rest is het doodstil. De eerste helft van dit meer is beslecht.
De volgende dag varen we naar Snug Harbour. De ingang is heel ondiep, Bram probeert via de kaartplotter heel voorzichtig naar binnen te friemelen en ik sta voorop om aanwijzingen te geven, zover dat gaat. Het is heel moeilijk te zien hoe diep het water is. 10 cm meer of minder maakt echt verschil: vast of drijvend. We raken geen grond, maar de volgende morgen wel.
Het is een waar paradijsje en uitermate geschikt als hurricane hole. Met de bijboot peddelen we naar de kant en maken een heuse bush walk met het kompasje in de hand. We komen bijna op de zelfde plek weer terug. We komen de mooiste mossen en bomen tegen en klauteren over megablokken marmer.
Als we verder peddelen en kijken, zien we de echte trail. Door een sprookjesbos wandelen we naar de andere kant van het eiland en komen op het fossielen strand. De eekhoorntjes zijn helemaal niet bang en geven een showtje weg, hoe ze eten en huppelen. Tussen de bomen door zien we gezonken bomen schitteren. Het lijken net slapende nimfen.
De dag erna varen we naar Little Current en pikken daar Warren (vriend uit Toronto) op en varen met hem naar de beroemde Benjamin eilanden. Deze zijn echt wonderschoon. Wij zijn in het naseizoen, dus het is niet te druk. Met de bijboot varen we een beetje rond en zien er boten langs de rotsen afgemeerd, zoals ze in Noorwegen ook doen. De rotsen zijn regelmatig rose gekleurd, maar ook geel, groen en bruin van het mos. Over de rotsen wandelen we naar de andere kant van het eiland en we verwonderen ons hoe er bomen en planten op kunnen groeien.
Op een ander eilandje ontmoeten we een clubmaatje van Warren en hebben met zijn gezin een kampvuur op een rots, met een mooie zonsondergang. Magda heeft haar gitaar meegenomen. Veel liedjes worden er gezongen en wijn genuttigd. Het kinderliedje, hondje van de slager klinkt grappig uit Canadese monden. :)
De volgende dag kan Warren met zijn clubmaat mee terug varen naar Little Current en doen wij eerst nog even een andere boot aan. Roger en Joselyn hebben heel veel in het North Channel gevaren en kennen de mooiste plekken.
Op de weerberichten horen we dat het goede wind is en we varen verder naar de Turnbull eilanden en de dag erop naar Milford haven. We gaan erg snel door het mooie North Channel helaas. Maar wind mee of tegen maakt veel verschil en nu hebben we meer tijd in Lake Superior, wat erg ruig, mooi en onbedorven moet zijn.
Voor we het voor ons laatste meer opgaan, klaren we weer in Amerika. Met ons nieuwe visum geeft dat geen problemen.
Maar eerst moeten we de St Marys rivier nog af. Het is raar weertje: heiig, bloedheet met een “mistralwind” en de daar bijbehorende keiharde wind. Stukken kunnen we zeilen en veel moeten we motoren. In Sault Ste Marie’s jachthaven wachten 2 pakjes op ons. Een deksel van het wierfilter en een pilot van lake Superior, te leen gekregen van Roger en Joselyn. Deze kunnen we in Victoria, BC persoonlijk terugbrengen.
We doen nog even snel de was. Om 8 uur gaat het kantoor van de marina dicht en zo ook de wasserette. Helaas is de was niet droog en wordt de Tarpan ’s avonds vol gehangen met de bijna droge was.
De dag erop varen we door de laatste sluis en gaan 8 meter omhoog. Het eerste stukje, de Whitfish Bay, is berucht: een trechter, lager wal bij de verkeerde wind en tegenstroom. Er zijn honderden wrakken. Wij varen met wind mee en zijn in een poep en een scheet bij de vluchthaven, Wightfish Point. We zijn een beetje bang dat we niet binnen kunnen komen met onze diepgang , maar met behulp van de geleende pilot komen we zonder de grond te raken binnen en liggen prinsheerlijk in een slip. :):):)
Het lijkt of we in Amerikaans Hoek van Holland zijn. Het strand heeft alleen een andere kleur en er liggen overal mooi kiezelstenen. We maken een wandeling naar de vuurtoren. De dag erop blijven we een dag liggen vanwege het ruige weer en tegenwind. We maken een wandeling de andere kant van het meer op en plukken bosbessen, die hier in overvloed groeien. Heel gaaf. ’s Avonds bekijken we de hoge golven bij de kaap en vallen doodvermoeid in ons bedje.
In een dag is de zomer over en zijn de temperaturen 15 graden lager. Vannacht voorspellen ze nachtvorst.
Groeten B en A
Ps. De eerste 10000 mijl zijn geklokt, dit is 18000 km.
Eerst dan maar het beloofde visum verhaal. Om half twee 16 augustus hebben we een afspraak voor het benodigde interview. We zijn ruim op tijd, maar er staat al een rij buiten van een mannetje of 80. Zullen die nu ook allemaal een afspraak hebben. Ja dus. Het wordt lopende band werk. Van de ene post ga je naar de andere en overal vragen ze een specifieke vraag. Dan krijg je een mapje met je gegevens in je handen gedrukt met een nummer en mag je plaats nemen in een grote wachtzaal. Er lopen verschillende veiligheidsmensen rond. Als er enkele mensen moeten staan worden ze naar een ander lokaal verwezen, want je mag niet staan. Het overgrote deel van de mensen is donker van huidskleur en meestal is het hele gezin mee en/of een tolk. Na een half uur wachten komt ons nummer op het scherm en leveren we ons paspoort in en het mapje. Ze neemt onze vingerprints en we mogen weer gaan zitten; “U wordt later weer op geroepen”. Na weer een half uur wachten en gissen wat er gaat gebeuren, verschijnt ons nummer weer. We lopen naar de beambte achter het loketje en die zegt: “wat komen jullie doen, jullie hebben helemaal geen visum nodig als Nederlanders”. Een klein meisje van de buren loopt onze kant op en de lokettiste vraagt direct:” is dit kind van jullie”. Ze vraagt flink door en ze typt gelijk alles in de computer wat we vertellen en zegt nu te snappen waarom we een visum nodig hebben. “Oké zegt ze over een paar dagen kunnen jullie je visum verwachten en ophalen op het opgegeven adres. We kunnen het amper geloven en als we Willy later ontmoeten in het afgesproken café zijn we nog beduusd..
De dag erop vertrekken we gelijk uit de jachthaven en zeilen een nachtje door naar Port Stanley en hopen daar met een bus of iets anders naar London te rijden om de paspoorten op te halen. We arriveren lekker vroeg, maar lopen achter de brug vast en komen met geen mogelijkheid los. Ze willen ons er aftrekken, maar we gaan het eerst zelf proberen. Met de bijboot brengen we een lijn naar de kant en lieren de Tarpan van zijn benarde plekje. Het gaat heel flitsend en een half uur later liggen we afgemeerd in een kleine jachtclub en worden er met egards ontvangen. Bill, een piloot maakt ons wegwijs en brengt ons op de valreep met zijn auto naar het dhl kantoor, waar onze paspoorten zouden moeten liggen. En verdomd ze zijn er met de felbegeerde stempels.
De volgende dag vertrekken we weer en willen nog een nachtje doorzeilen. Hevig onweer en plensregen steekt daar een stokje voor en we ankeren op een mooi plekje en gaan ’s morgens vroeg weer verder. Onderweg naar Leamington laat ik een blikje cola vallen en deze ontploft: de hele boot zit onder, inclusief de blikken die er net ingezet zijn. Nog een geluk dat het cola light was, anders zaten we vastgeplakt in de boot .
In de haven ga ik de plomp in. De motor doet raar en krijgt haast geen water. Een duik, op de tast, want het water is troebel, haal ik een “wierplug” uit de waterinlaat. Probleem gelijk opgelost. :)
We zijn nu bijna lake Erie over. Dit meer is heel erg meegevallen. Iedereen waarschuwt ons. Snel erover heen gaan. Het meer is ondiep, daardoor rottige golven en meestal tegenwind. Wij hebben 90 % kunnen zeilen, gelukspiepers die we zijn.
Het laatste stukje Erie meer zeilen we als de rook en met de motor varen we de Detroit rivier op. Een klein stukje hebben we stroom tegen en de rest gaat redelijk snel. Het landschap is erg mooi en de scheepvaart valt mee. Op lake St Claire kunnen we weer zeilen en met een schitterend mooie rode lucht ankeren we op de St Claire rivier in een beschut baaitje. We hadden niet verwacht zover te komen vandaag. Vandaar uit varen we naar Sarnia en zijn dan op het nieuwe meer: lake Huron. De weersverwachtingen zijn slecht en noodgedwongen blijven we een extra nacht in de jachthaven. Gelukkig maar want er trekt een mega groot onweersveld voorbij met harde windstoten, lichtflitsen en gedonder.
De dag erop vertrekken we met kleine zeiltjes en zeilen hoog aan de wind in een bokkige “zee”. Tot middernacht kunnen we zeilen en dan laat de wind het afweten en starten we de motor. Na 8 uur kunnen de zeilen weer omhoog. Net voor donker komen we op een ander schitterend ankerplekje in de middel of nowhere. We horen alleen de vogels en het watergeluid, voor de rest is het doodstil. De eerste helft van dit meer is beslecht.
De volgende dag varen we naar Snug Harbour. De ingang is heel ondiep, Bram probeert via de kaartplotter heel voorzichtig naar binnen te friemelen en ik sta voorop om aanwijzingen te geven, zover dat gaat. Het is heel moeilijk te zien hoe diep het water is. 10 cm meer of minder maakt echt verschil: vast of drijvend. We raken geen grond, maar de volgende morgen wel.
Het is een waar paradijsje en uitermate geschikt als hurricane hole. Met de bijboot peddelen we naar de kant en maken een heuse bush walk met het kompasje in de hand. We komen bijna op de zelfde plek weer terug. We komen de mooiste mossen en bomen tegen en klauteren over megablokken marmer.
Als we verder peddelen en kijken, zien we de echte trail. Door een sprookjesbos wandelen we naar de andere kant van het eiland en komen op het fossielen strand. De eekhoorntjes zijn helemaal niet bang en geven een showtje weg, hoe ze eten en huppelen. Tussen de bomen door zien we gezonken bomen schitteren. Het lijken net slapende nimfen.
De dag erna varen we naar Little Current en pikken daar Warren (vriend uit Toronto) op en varen met hem naar de beroemde Benjamin eilanden. Deze zijn echt wonderschoon. Wij zijn in het naseizoen, dus het is niet te druk. Met de bijboot varen we een beetje rond en zien er boten langs de rotsen afgemeerd, zoals ze in Noorwegen ook doen. De rotsen zijn regelmatig rose gekleurd, maar ook geel, groen en bruin van het mos. Over de rotsen wandelen we naar de andere kant van het eiland en we verwonderen ons hoe er bomen en planten op kunnen groeien.
Op een ander eilandje ontmoeten we een clubmaatje van Warren en hebben met zijn gezin een kampvuur op een rots, met een mooie zonsondergang. Magda heeft haar gitaar meegenomen. Veel liedjes worden er gezongen en wijn genuttigd. Het kinderliedje, hondje van de slager klinkt grappig uit Canadese monden. :)
De volgende dag kan Warren met zijn clubmaat mee terug varen naar Little Current en doen wij eerst nog even een andere boot aan. Roger en Joselyn hebben heel veel in het North Channel gevaren en kennen de mooiste plekken.
Op de weerberichten horen we dat het goede wind is en we varen verder naar de Turnbull eilanden en de dag erop naar Milford haven. We gaan erg snel door het mooie North Channel helaas. Maar wind mee of tegen maakt veel verschil en nu hebben we meer tijd in Lake Superior, wat erg ruig, mooi en onbedorven moet zijn.
Voor we het voor ons laatste meer opgaan, klaren we weer in Amerika. Met ons nieuwe visum geeft dat geen problemen.
Maar eerst moeten we de St Marys rivier nog af. Het is raar weertje: heiig, bloedheet met een “mistralwind” en de daar bijbehorende keiharde wind. Stukken kunnen we zeilen en veel moeten we motoren. In Sault Ste Marie’s jachthaven wachten 2 pakjes op ons. Een deksel van het wierfilter en een pilot van lake Superior, te leen gekregen van Roger en Joselyn. Deze kunnen we in Victoria, BC persoonlijk terugbrengen.
We doen nog even snel de was. Om 8 uur gaat het kantoor van de marina dicht en zo ook de wasserette. Helaas is de was niet droog en wordt de Tarpan ’s avonds vol gehangen met de bijna droge was.
De dag erop varen we door de laatste sluis en gaan 8 meter omhoog. Het eerste stukje, de Whitfish Bay, is berucht: een trechter, lager wal bij de verkeerde wind en tegenstroom. Er zijn honderden wrakken. Wij varen met wind mee en zijn in een poep en een scheet bij de vluchthaven, Wightfish Point. We zijn een beetje bang dat we niet binnen kunnen komen met onze diepgang , maar met behulp van de geleende pilot komen we zonder de grond te raken binnen en liggen prinsheerlijk in een slip. :):):)
Het lijkt of we in Amerikaans Hoek van Holland zijn. Het strand heeft alleen een andere kleur en er liggen overal mooi kiezelstenen. We maken een wandeling naar de vuurtoren. De dag erop blijven we een dag liggen vanwege het ruige weer en tegenwind. We maken een wandeling de andere kant van het meer op en plukken bosbessen, die hier in overvloed groeien. Heel gaaf. ’s Avonds bekijken we de hoge golven bij de kaap en vallen doodvermoeid in ons bedje.
In een dag is de zomer over en zijn de temperaturen 15 graden lager. Vannacht voorspellen ze nachtvorst.
Groeten B en A
Ps. De eerste 10000 mijl zijn geklokt, dit is 18000 km.
-
08 September 2011 - 11:53
Willy:
Hai An en Bram. Wat jammer dat ik er niet bij kon zijn. want het ziet er weer fantastisch uit. Helemaal die prachtige zonsondergangen. Fijn dat Warren nog met jullie mee kon varen naar die mooie eilanden. Het gaat wel lekker snel hè. Jullie zijn lekker op tijd op Lake Superior. Geeft een goed gevoel zeker. :) Ik hoop dat het weer zo gunstig blijft voor jullie.
Heel veel liefs Willy -
08 September 2011 - 13:38
Roos De Graaff:
Hallo gelukspiepers, dachten jullie al dat ik van de aardbodem verdwenen was?
Nou, gelukkig niet want anders had ik niet meer kunnen genieten van jullie verhalen en PRACHTIGE foto's.
Maar even geen tijd genomen om te reageren, omdat ik met het epilepsiefonds een weekje op vakantie ben geweest, erg leuke club jong volwassenen en vooral ook erg leuke vrijwilligers waarvan ik de meesten wel kende.
En verder heb ik samen met Erik nog een weekje in Vierhouten gebivakkeerd. De regen getrotseerd en héél erg genoten van de prachtig in bloei staande hei, lekker op onze fietsie rondgetoerd. En wat heel bijzonder was voor het eerst in 15 jaar samen op pad zonder motor. En dat was zeker voor herhaling vatbaar.
Zulke lekkere bosbessen als jullie hebben gegeten, hebben we niet ontdekt tijdens onze fietstochtjes, wel hier en daar een overgebleven braam en ook nog een soort kersen gegeten van de vogelkersboom, wisten niet dat ze eetbaar waren, maar er waren daar een paar mensen flink aan het plukken en wij hebben ze in goed vertrouwen geproefd. De pit was bijna groter dan de vrucht zelf, maar het smaakte wel wat kerserig (is dit wel een Nederlands woord?) en hoera, we zijn er niet ziek van geworden.
Omdat het zo nat (geweest) was stonden er ook megaveel paddenstoelen en hebben we zelfs een aardster gezien, die schijnt zeldzaam te zijn.
Jammer voor Erik, maar ook tijdens deze trip moesten er dus veel foto's gemaakt worden.
Volgende week begint het "gewone" leven weer en moeten we het weer doen met de reisverslagen van anderen. Maar gelukkig voelt mijn werk als hobby, dus geen probleem om weer te beginnen.
Nou dat was het weer even, op naar de volgende 10.000 mijl.
Liefs van Roos.
P.s. 's Nachts rond het vriespunt, tijd voor de borstrokken!!! en "Noorse" truien.
-
08 September 2011 - 20:21
Ria En Harry-:
lieve Anja nog van harte gefeliciteerd met je verjaardagwe hebben nog geprobeert contact te krijgen met jullie maar dat lukte niet.
Wat zijn deze meren schitterend mooi ver slag en geweldige fotoos
De dagen met ma waren vermoeiend maar wel gezellig zij heeft genoten.
ik begrijp dat jullie goed op schema liggen hier is het al herfst maar bij jullie wordt het steeds kouder begrijp ik.
veel vaarplezier en veel groeten Ria -
15 September 2011 - 11:34
Patrick En Judith :
Ha Bram en Anja,
Hé hebben jullie al nachtvorst gehad? Hier in Nederland is het ook aardig wisselvallig. We krijgen nu 2 dagen mooi weer en van het weekend wil het weer gaan regenen. Maar nachtvorst hebben we nog niet gehad. Wel spannand als jullie boot straks op de truck gaat. We zullen het wel weer lezen.
xxx Groetjes,
Patrick en Judith -
15 September 2011 - 23:28
Hello Bram:
I'm the fellow who talked to you shortly after you cleared into the Whitefish Point State Harbor, the one from Holland, Michigan.
By now you should have sailed to Duluth to load Tarpan on a truck for the west coast. I hope that goes well and that you'll be back in the more predictable ocean soon.
Please keep the english version going.
John Shack
johnshack9@gmail.com -
18 September 2011 - 08:34
Elke:
Hee Bram en Anja,
Wat is het weer genieten van jullie verhalen en foto's. Wat een prachtig avontuur! En zoveel verschillende prachtige natuurfoto's. Ik snap dat jullie aan dit avontuur verslingerd zijn!
Hier gaat ook alles goed. We zijn deze zomer weer met een cruiseboot op pad geweest. Dit keer met de Disney magic. Dat was voor Nienke echt een droom en ook voor ons was het een superleuke reis. Nu weer flink aan de slag. In de kerstvakantie gaan wij ook richting de USA met mijn ouders. Daar kijken wij ook al naar uit.
Nienke moest heel erg lachen om de zwemmende varkens! Geweldig die foto! Geniet van alles!
Groetjes Elke, Marcel en Nienke -
24 Juni 2012 - 20:44
Paul Venneman:
jullie reisverslagen verslind ik sinds gisteren. met het oog op de zeilreis rond de wereld, die mijn dochter met haar gezinnetje plant binnen een jaar of 3, volgde ik enkele andere wereldzeilers. zo kwam ik bij jullie terecht.
ergens vorig jaar doorheen de VS vroegen jullie zich af : 'hoe lang kan zo'n trein wel zijn?'
een paar jaren geleden reed ik per auto, dagteller op O bij de start, langs een stilstaande trein in gallup (AZ) : 5 loc's + 124 wagons : lengte = 2.1 km. de voorste loc's zijn trekkers, de achterste remmen.
het grootste deel van het goederenvervoer per trein zijn bulkprodukten vnl uit de landbouwgebieden.
personenvervoer (per amtrak) stelt niets voor. per dag nemen in de ganse VS zo'n 62.000 personen de trein. in belgië zijn er dat ca 10 keer meer (per dag).
erg veel succes met je verdere tocht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
