bezoek, Welland kanaal en muggen

Bezoek, Welland kanaal en muggen.

Hai there alles oké, Sarnia, 24-8-2011
Maandag is het dan eindelijk zover. We gaan de auto ophalen om Willy van het vliegveld Montreal te halen. De wekker staat op half zeven. Het verhuurbedrijf is om 8 uur open en we schatten dat het een uur lopen is. Dat klopt en we komen redelijk op tijd aan. Er zijn wat mensen voor ons, dus ff wachten maar. Ze maken alles in orde en als we willen betalen, dat kan alleen via de creditcard, starten de problemen. De computer geeft geen akkoord. De limiet van de kaart is overschreden. Wat nu? Mogen we niet cash betalen. Nee dus. De mensen van Avis zijn erg behulpzaam en geven de suggestie om te bellen naar de bank en stellen hun telefoon beschikbaar. Na heel veel heen en weer gebel en een hoop troubels, lukt het om het limiet te verhogen. Anderhalf uur later rijden we weg in een 6 cilinder hagelwitte jeep. Bram helemaal gelukkig. Het rijdt als een vorst en de zit is heerlijk op leren verstelbare stoelen :). Bram had het probleem van de creditcard al voorzien en wilde het limiet per internet verhogen, maar dat lukte niet door tijdgebrek.
Het duurt lang voor we Willy weerzien. Het vliegtuig landt op tijd, maar door het heftige onweer wordt het vliegtuig niet verlost van de bagage en wachten de vliegers en de ophalers een dik uur. Nu nog drie uur terugrijden naar Kingston, waar de boot ligt. Er wordt veel gelachen en gekletst en Willy is blij als we er zijn en ze gaat slapen als het voor haar 5 uur in de morgen is. Maar eerst worden wij verblijd met allerlei pakjes en niet te vergeten: dropjes. Zelfs Ash vindt ze erg lekker vraagt om meer, helaas voor Wil die er ook verzot op is.

De volgende dag nemen we afscheid van Wil, Didi en Ash en zeilen naar de eerste ankerplaats. De eerste ankerpoging mislukt en als het anker omhoog is zien we alleen een hele grote bos wier. De 2e keer is wel raak.
De dag erop varen we naar Belville en testen gelijk het nieuwe doekje voor de ingang uit. Het past perfect en we blijven mooi droog op het brugdek ondanks dat de wind van achter komt. Donderdag varen we door het Murray kanaal en maken vast net voor de uitgang aan een kade. Onder een bruggetje vlak bij de boot vliegen pa en ma zwaluw op en af om hun kroost eten te geven. Zwemmend kunnen Willy en ik het nest nog beter bekijken. We maken een wandeling langs het kanaal. In de plassen op het pad is het vergeven van de kikkers en de muggen en horzels. Willy heeft 2 keer bad luck. Eerst valt ze in een plas. Ik zeg nog pas op het is glad en 2 seconden daarna flats en ze heeft een nat pak. De volgende dag groeit een horzelsteek uit tot een rood pijnlijk plakkaat ter grootte van een voetbal. Het blijft groeien en gloeien. In Cobourg gaan we naar een apotheek en vragen advies wat eraan gedaan kan worden. De zalf die ze erop smeert is goed en gelukkig slinkt de rode vlek de dag erna. De heenweg loopt er een meeuw zenuwachtig met ons mee en snapt maar niet dat hij even moet blijven zitten om ons te laten passeren. Zodoende loopt hij de halve weg mee :)
’s Morgens maken we een wandeling langs de waterfront trail. Het wordt een kortere dan we willen. Het eerste stuk is door een woonwijk, maar toch wel interessant. In het bos langs stilstaande watertjes worden we aangevallen door hordes muggen en horzels. Het eerste kwartier lopen we al zwaaiend door het prachtige bos en willen geen van drieën opgeven. Het muskieten spul zijn we vergeten. Een beetje stom is dat wel, want de dag ervoor zijn we ook al opgevre…..,volgens mij leren we het nooit. Als we elkaar aankijken, draaien we tegelijk om en de zelfde weg leggen we terug in 10 minuten af. We zijn werkelijk lek geprikt en tellen de steken maar niet. Thuis gekomen smeren we de tube tegen de jeuk bijna leeg. Dagen later zijn de bulten nog goed te zien, vooral bij Willy.
’s Middags gaan Wil en ik nog een fietstochtje maken op een tandem, die we kunnen lenen bij de jachtclub. De eerste tocht is naar de apotheek voor deet en anti jeuk zalf. Het is gaaf om weer eens op een tandem te zitten en heuveltje op is makkelijker omdat je nu met zijn tweeën even aan kunt zetten. Er zijn heel veel Hindoestanen op het plaatselijke strandje, die er een gezellige boel van maken. Later horen dat we dat ze veel overlast bezorgen en weinig geld in het laatje van de plaatselijke middenstand brengen, omdat ze alles zelf meebrengen. Het lijken wel Hollanders.
Door de commandeur van de jachtclub worden we uitgenodigd om te komen eten in het clubhuis. Een Nederlandse, Mineke, heeft dat geregeld. Zij is erg onder de indruk van onze reis en wil wat doen. Het wordt erg gezellig. Er zijn veel Nederlanders geëmigreerd naar Canada in de jaren 50 en als de commandeur ons introduceert na het eten krijgen we applaus en een clubvlaggetje. Daarna worden we belaagd door verscheidene mensen, die onze verhalen willen horen. Wel heel grappig. Rudy en Adri nodigen ons uit om hun huis te bekijken en komen daarna nog even wat drinken op de Tarpan.
De volgende dag varen we door naar Witby en worden we uitgenodigd bij mensen die ook een reis willen maken. Zij hebben pas een boot gekocht en ’s avonds drinken we een borrel bij hun aan boord.
Daarna zeilen we naar Toronto. Het grootste gedeelte van Kingston tot Toronto kunnen we zeilen, met zachte wind mee. De wind is instabiel en draait in 24 uur meestal het klokje rond. Minder dan de helft motoren we. Dat is beter dan we verwachtten, het weer trouwens ook. Overdag is het een graadje of 26 en ’s nachts 20. Wel veel onweersbuien, maar deze duren niet lang.

In Toronto worden we vorstelijk ontvangen en mogen een week gratis in de jachtclub van Blufferspark liggen. Dit heeft Warren voor ons geregeld. Op de ferry naar de Amerikaanse Virgin eilanden zijn we hem tegen gekomen en hebben e mail contact gehouden. We liggen zo’n 10 km van het centrum en in het decor van de film Sleepless in Seatlle. De omgeving is erg groen en heeft een soort Engelse krijtrotsen en wat leuke strandjes.
Een paar dagen verblijven we in Warrens huis, we hebben even vakantie en slapen in een normaal bed. Hij rijdt ons naar de Niagara watervallen.
Het is een verschrikkelijk toeristisch gebeuren, maar vreselijk mooi en indrukwekkend. Er zijn Amerikaanse en Canadese watervallen. Het meest intrigerend is de Horseshoe Fall. Van drie kanten komt het water aandonderen met een verschrikkelijke snelheid. Met een boot kun je er heel dichtbij komen. Dat willen we ook wel meemaken.
Bij de boot aangekomen hebben we het geluk om niet lang in de rij te hoeven staan. Iedereen krijgt een blauwe poncho en het is een grappig gezicht iedereen ermee rond te zien lopen. Aan de andere kant zien we een blauwe slang van personen en op de boot zijn alle mensen blauw. En nog lollig ook :). Eenmaal vlakbij het geraas voel je de kracht en de spetters nog meer. Hoeveel foto’s en filmpjes er per dag genomen worden wil je niet weten en zijn niet te tellen. Willy is helemaal ontroerd.
Op de terugweg rijden we door wat oude stadjes en de countrysite zoals ze dat hier noemen. We slapen als roosjes en de dag erop gaan we naar de downtown Toronto met de metro.

Bram wil heel graag de CN Tower op. Heel lang is het de hoogste toren geweest, maar nu zijn de Canadezen verslagen door de Arabieren. Hij is 533 meter hoog. Wij gaan tot de Sky Pod 447m hoog. Het is redelijk helder, maar de Niagara watervallen kunnen we niet zien omdat het heiig is. We kunnen wel de nieuwe attractie bewonderen: de Edgewalk. 6 Mensen met een instructeur kunnen aan het randje zonder railing en met veiligheidharnas langs de rand van de lagere uitkijkpost lopen. De lichaamstaal is duidelijk te zien en sommigen doen steeds een stapje terug ten opzichte van hun groepsgenoten of weigeren de oefening. Het grappigst is als er een iets spannends gedaan heeft klapt de hele groep. Het lijken net pinguïns.
Het uitzicht is adembenemend. We gaan als eerste de hoogste top pakken. De tweede is dan minder spectaculair, maar daar hebben ze de glazenvloer. Iedereen stapt er aarzelend op, maar later zitten en staan er hordes mensen op. Wij ook natuurlijk en proberen foto’s erdoor heen te maken. Sommige zijn erg grappig.
Bram gaat natuurlijk voor de liften. Ze gaan 22 km. per uur (6 m/s) en in 58 seconden zijn we 346 meter omhoog. De snelheid viel me mee en onze oren kunnen het verschil redelijk aan.

Op zondag willen we door het Welland kanaal, zaterdags varen we met Warren erbij naar St Catherines, een plaatsje dicht erbij. Het lijkt ons veiliger om met 4 mensen erdoor te gaan, 3 is verplicht. 2 Aan de touwen en 2 om af te duwen. De verdeling wordt: Willy en Bram duwen af en Warren bedient de achterlijn en ik de voorlijn. De lijnen worden door de sluisbedienden langs de immens hoge sluiswanden naar beneden gelaten en wij kunnen ze dan aanpakken en vastleggen. Iedereen moet verplicht een zwemvest aan. De sluizen zijn 300 meter lang en zo’n 20 meter breed en per keer wordt er 75 miljoen water in of uitgeperst. In ons geval dus erin.
Willy en Bram staan klaar om af te duwen en aan de zijkant van de Tarpan hangen 6 stootwillen en een schuurplank om de ergste schokken op te vangen. De nieuwe stootwillen doen hun uiterste best en zijn af en toe helemaal platgedrukt door het enorme geweld.
We moeten 8 sluizen door en hebben het geluk dat er een motorboot net voor ons is met een sluisbediende als crew. Hij geeft ons alle benodigde informatie en laat ons op de beste plek in de sluis liggen, omdat we een arm klein jachtje zijn zonder boegschroef. We zijn hem erg erkentelijk, want het is echt een hele toer om alles veilig te laten verlopen en geen brokken te varen. Maar we zijn een goed team en komen er zonder kleerscheuren door. We gaan 100 meter omhoog en komen dus weer wat dichter bij de hemel. :) :) :). Bram voelt zich daar niet, want tijdens de reis gaat de plee kapot en kunnen we het toilet niet gebruiken en dat met 4 mensen aan boord en dan op een emmer moeten. Willy doet het wel en loopt nu nog met een emmer achter haar billen geplakt. Gelukkig krijgt Bram het weer gefikst: een kersenpit, denken we, zit klem tussen een klep en blijft daardoor openstaan. Al met al een shitty klus en niemand aan boord benijdt hem.
Ze hebben in dit kanaal 3 sluizen achter elkaar getrapt gebouwd. Heel indrukwekkend om te zien hoe hoog het is; 2x 14 meter hoge sluisdeuren en tonnen water die er tegen aan drukken. Het water vindt verschillende kiertjes en manneke pies zal jaloers zijn als hij de straal zou kunnen bewonderen. Het verbaasd mij dat zo’n grote deur open gaat met de kracht die er tegen aan staat.
Als we het kanaal door zijn nodigt Warren ons uit voor een borrel in een pub. We moeten hard zoeken, want er is geen moer te beleven in dit dorp. We komen de bemanning van de motorboot tegen die gelijk met ons het kanaal is doorgegaan en aan het eind hebben we zere kaken van het lachen en babbelen.
We zijn nu een meertje verder: lake Erie en dan nog lake Huron en als laatste lake Superior.

We huren een auto om met zijn vieren naar Toronto te rijden. Warren gaat naar huis, Willy naar het vliegveld en wij naar de ambassade voor een gesprek voor een visum. Dit verhaal houden jullie nog te goed, maar kan jullie alvast wel verklappen dat we het eindelijk hebben. Pjoeeeeeeeehhhhhhh, dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar eindelijk hebben we het.

Willy heeft ook nog wat voor jullie geschreven;
1 augustus eindelijk het is zover ik ga vandaag naar Canada. Na een prima vlucht van zes en een half uur konden we landen in Montreal. De bagage liet op zich wachten, omdat het onweerde en het grondpersoneel niet naar buiten mocht. Helaas deed mijn mobiel het niet in Canada(andere bandbreedte of zoiets) en kon ik Anja en Bram dus niet laten weten wat er aan de hand was. Na anderhalf uur eindelijk mijn koffer en toen kon ik Anja om de hals vallen. Bram haalde net koffie en dat ging er bij mij wel in na al dat wachten. Na nog eens een autotocht van meer dan 2 uur waren we bij de boot. Toen ik ging slapen voelde het alsof ik weer thuiskwam op een vertrouwde plek. Het trekken van de boot aan het anker wat je voelt als je met je rug tegen de zijkant aanligt. Lekker vertrouwd. De volgende dag gingen we al varen. Heerlijk weer om te doen. De rust op het water, waardoor je zelf ook ontstresst. Ik heb heel erg genoten van de zeiltochten die we maakten, maar ook van het leven in de jachthavens. Heel veel mensen zagen de Nederlandse vlag en vroegen dan waar we vandaan kwamen en hoe lang Anja en Bram al onderweg waren. Iedereen had er bewondering voor en zou zoiets ook wel willen doen, maar weinigen doen het echt. We kwamen ook veel Canadese Nederlanders tegen. Die wilden helemaal veel weten en de meesten spraken ook nog wel een beetje Nederlands met een Canadees accent. In de havens is het net weer een grote familie waar je in wordt opgenomen. De hoogtepunten op het land waren toch de Niagara watervallen (wat een geweldige ervaring) en de CN tower (wat een hoogte en uitzicht). Op het water heb ik ontzettend genoten van de tocht door het Wellandkanaal met zijn 8 sluizen en een hoogte verschil van 100 meter tussen Lake Ontario en Lake Erie. Het was hard werken om de boot recht te houden, maar een heel bijzondere ervaring. Heel fijn om dat met zijn vieren gedaan te hebben. Het was al weer veel te vlug 16 augustus de dag van mijn terugreis. Helaas ook het afscheid van Anja en Bram. Ik had nog wel een paar weekjes mee verder willen varen. Ik heb ontzettend genoten en ben weer helemaal uitgerust thuisgekomen. Hier kan ik nog maanden op teren hoop ik. Anja en Bram bedankt voor jullie gastvrijheid en ik mis jullie. Willy.

Groet uit Canada van B en A