VAN ZOET NAAR ZOUT VIA DE (RAIL)ROAD

Hello guys

Op Barkers Island Marina slopen we de Tarpan kaal voor het wegvervoer, echt alles moet eraf, anders is ze te hoog. We zijn 7 dagen hard aan het werk, ondertussen repareren en schilderen we ook het onderwaterschip.
Barry en Gail, Joe en Karen zorgen goed voor ons. `Zo ook het weer, zodat we alle klussen kunnen doen. Zondag om half zeven is alles klaar, goed vastgebonden en ingepakt. Maandagmorgen komt de truck en om half 8 en gaat de Tarpan erop. Altijd een zenuwen bedoening of alles goed gaat. De marina heeft professioneel personeel en alles verloopt rustig en bedaard. Om 10 uur rijdt de Tarpan weg en zijn wij dakloos. Ja echt raar om je huis, met heel je hebben en houden, weg te zien rijden.
Barry brengt ons ’s middags naar de bus op het universiteitsterrein en deze brengt ons naar St Pauls voor de treinreis met de Empire Builder.

De trein vertrekt ’s avonds om 11 uur. Dus veel te zien is er niet meer. We worden gelijk naar ons piepkleine slaap- en zitcoupe gedirigeerd. Het bovenbedje is nog smaller dan de onderste.
We proberen samen in het onderste bed te liggen, maar dat is erg krapjes. We ruimen de kast van 10cm breed in met onze spullen voor 2 nachten en willen even de trein verkennen. We komen niet ver want de restauratie wagen is al dicht en de meeste reizigers slapen al. Dan moeten wij ook maar gaan slapen. We slapen redelijk snel in met het deuntje: gedangedang, gedangedang tuut tuut. We worden regelmatig wakker van het heen en weer schommelen. Dat moet voor ons geen probleem zijn, maar de bewegingen zijn heel anders dan op de boot, net als de geluiden.
De meeste mensen hebben problemen met het lopen in de trein en lijken dronken droppies.
’s Morgens vroeg worden we verblijdt met een schitterende zonsopgang in de prairie.
De restauratie wagen is vroeg open. Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Het eten is erg goed en verzorgd de hele reis.
In de panorama wagen kunnen we heerlijk ruim zitten, het uitzicht bewonderen en met andere passagiers in contact komen. Elke keer hebben we ander gezelschap, de ene leuker dan de ander. Een vrouw verbaasde zich over ons “sunkissed” gezicht.
Het uitzicht is afwisselend en de herfstkleuren prachtig. We zien veel prairie en graanvelden. Het is een vrij vlak landschap, alleen het laatste stuk komen de bergen dichterbij, zelfs met sneeuw op de toppen.
In Portland stappen we over op de trein naar Seattle en rijden langs de prachtige Colombia rivier. Weer een heel ander aanzicht.
Via de telefoon hebben we contact met Nate, de vrachtwagenchauffeur. Onderweg is de radarreflector van de boot gewaaid en heeft schade gemaakt aan de opbouw. Nate komt een paar uur eerder aan dan wij. Hij mag Tarpan niet afladen en moet op ons wachten. Wij snellen met een taxi naar Boatyard West en zijn weer verenigd met ons “huis”. We zijn blij om haar weer te zien en alles ziet er goed uit. Later blijkt dat er een paar dingetjes beschadigd zijn, maar niet noemenswaardig.
We voelen ons een beetje vreemd en ontheemd. Opeens ben je ergens met de boot en je bent er niet zelf heen gevaren. We kennen er geen mens en ze zijn niet erg toeschietelijk bij de werf. We kunnen daar niet blijven liggen en ze sturen ons naar de naastgelegen jachthaven.
Ook daar voelen we ons niet erg welkom.

De volgende dag is het vroeg dag, we gaan meteen aan de slag om van de Tarpan weer een zeilboot te maken en binnen ruimte te maken. De buiskap is binnen in de kajuit opgeslagen en voorin staat de rest. We kunnen onze kont niet keren en kunnen nergens bij.
We hebben 5 lange werkdagen nodig om alles in orde, schoon en zeilklaar te krijgen.
Zaterdag ga ik op pad met de fiets om een antennekabel te kopen. Ik moet een hele hoge berg opfietsen en ben blij als ik er ben. Alleen zijn de aanwijzingen niet goed en ik kan de winkel niet vinden. David ziet dat en neemt mij mee naar zijn huis om op internet te kijken of de desbetreffende winkel open is. Ondertussen belt hij een zeilende vriend op, die op Vancouver eiland woont om mij te introduceren. Zij wonen in Nanaimo, een plaats waar wij eventueel met de boot kunnen liggen van de winter. Heel grappig allemaal. Onderwijl heeft hij ook zijn huis nog vol trots laten zien.
Ik vind de winkel en koop de antennekabel, die later niet goed blijkt te zijn. Bram is ongerust omdat ik zo lang wegblijf.
Ondertussen hebben we Ginger en Peter leren kennen. Zij zijn 1 jaar geleden terug gekomen van hun wereldomzeiling. Het is uitermate gezellig met elkaar. Op zondag rijdt Ginger ons rond om wat warme kleding, schoenen en artikelen voor de boot te kopen. Bram is helemaal gelukkig met de watersportzaak en loopt glunderend rond. Het is erg handig dat ze mee is, want zelf hadden we deze winkels nooit kunnen vinden en zien we gelijk nog wat van Seattle.
In een tweede handszaak kopen we 5 broeken, 2 T-shirts en een paar schoenen voor 40 dollar.
Alles is keurig gesorteerd , gewassen en soms zelfs nieuw. Het is er vreselijk druk en er wordt veel verkocht.

Dinsdag vertrekken we uit de ons omgedoopte shithole marina. De avond daarvoor nemen we afscheid van G en P met een zuurkooldinertje op de Tarpan.
Voor het eerst zien we weer waar we zijn en snuiven de zoute lucht op. Ja dat is een vertrouwdere lucht dan op de meren. Al snel ziet Bram een rond donker balletje op het water, opeens is het weg. Dan kijken een paar zwarte knikkers hem aan. Verrek een zeehond. We zien er steeds meer. Een waar genot om naar te kijken. Later op een strandje zien we een paar kuddes liggen. De volgende dag varen we met de bijboot er vlak langs en observeren ze een half uurtje. Ongegeneerd liggen ze te poepen , te boeren en naar elkaar te grauwen. Of ze liggen te slapen, terwijl anderen onhandig het strand opkomen hobbelen. Op het land zien ze er veel onhandiger uit dan in het water. Daar speren ze er vandoor. Ze zijn heel nieuwsgierig, maar komen niet heel dichtbij. Ze houden je heel goed in de gaten. Ze hebben verschillende kleuren: bruin, grijs en wit in allerlei tinten.
In de mooie Mystery baai zwemmen ze rond de Tarpan.
We zijn benieuwd wanneer we de eerste dolfijnen en walvissen zullen zien.

We gaan weer een nieuw avontuur tegemoet. We moeten erg wennen aan de koudere temperatuur, regenachtig klimaat en andere omgeving, die wel heel mooi groen en bergachtig is.
Deze maand willen we uittrekken om een goed plekje te vinden om te overwinteren. Hoe en waar is nog de vraag. Er zijn verschillende opties. Wordt vervolgd.
Groetjes B en A