VAN ZOET NAAR ZOUT VIA DE (RAIL)ROAD
Door: Anja en Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram en Anja
09 Oktober 2011 | Canada, Ottawa
Hello guys
Op Barkers Island Marina slopen we de Tarpan kaal voor het wegvervoer, echt alles moet eraf, anders is ze te hoog. We zijn 7 dagen hard aan het werk, ondertussen repareren en schilderen we ook het onderwaterschip.
Barry en Gail, Joe en Karen zorgen goed voor ons. `Zo ook het weer, zodat we alle klussen kunnen doen. Zondag om half zeven is alles klaar, goed vastgebonden en ingepakt. Maandagmorgen komt de truck en om half 8 en gaat de Tarpan erop. Altijd een zenuwen bedoening of alles goed gaat. De marina heeft professioneel personeel en alles verloopt rustig en bedaard. Om 10 uur rijdt de Tarpan weg en zijn wij dakloos. Ja echt raar om je huis, met heel je hebben en houden, weg te zien rijden.
Barry brengt ons ’s middags naar de bus op het universiteitsterrein en deze brengt ons naar St Pauls voor de treinreis met de Empire Builder.
De trein vertrekt ’s avonds om 11 uur. Dus veel te zien is er niet meer. We worden gelijk naar ons piepkleine slaap- en zitcoupe gedirigeerd. Het bovenbedje is nog smaller dan de onderste.
We proberen samen in het onderste bed te liggen, maar dat is erg krapjes. We ruimen de kast van 10cm breed in met onze spullen voor 2 nachten en willen even de trein verkennen. We komen niet ver want de restauratie wagen is al dicht en de meeste reizigers slapen al. Dan moeten wij ook maar gaan slapen. We slapen redelijk snel in met het deuntje: gedangedang, gedangedang tuut tuut. We worden regelmatig wakker van het heen en weer schommelen. Dat moet voor ons geen probleem zijn, maar de bewegingen zijn heel anders dan op de boot, net als de geluiden.
De meeste mensen hebben problemen met het lopen in de trein en lijken dronken droppies.
’s Morgens vroeg worden we verblijdt met een schitterende zonsopgang in de prairie.
De restauratie wagen is vroeg open. Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Het eten is erg goed en verzorgd de hele reis.
In de panorama wagen kunnen we heerlijk ruim zitten, het uitzicht bewonderen en met andere passagiers in contact komen. Elke keer hebben we ander gezelschap, de ene leuker dan de ander. Een vrouw verbaasde zich over ons “sunkissed” gezicht.
Het uitzicht is afwisselend en de herfstkleuren prachtig. We zien veel prairie en graanvelden. Het is een vrij vlak landschap, alleen het laatste stuk komen de bergen dichterbij, zelfs met sneeuw op de toppen.
In Portland stappen we over op de trein naar Seattle en rijden langs de prachtige Colombia rivier. Weer een heel ander aanzicht.
Via de telefoon hebben we contact met Nate, de vrachtwagenchauffeur. Onderweg is de radarreflector van de boot gewaaid en heeft schade gemaakt aan de opbouw. Nate komt een paar uur eerder aan dan wij. Hij mag Tarpan niet afladen en moet op ons wachten. Wij snellen met een taxi naar Boatyard West en zijn weer verenigd met ons “huis”. We zijn blij om haar weer te zien en alles ziet er goed uit. Later blijkt dat er een paar dingetjes beschadigd zijn, maar niet noemenswaardig.
We voelen ons een beetje vreemd en ontheemd. Opeens ben je ergens met de boot en je bent er niet zelf heen gevaren. We kennen er geen mens en ze zijn niet erg toeschietelijk bij de werf. We kunnen daar niet blijven liggen en ze sturen ons naar de naastgelegen jachthaven.
Ook daar voelen we ons niet erg welkom.
De volgende dag is het vroeg dag, we gaan meteen aan de slag om van de Tarpan weer een zeilboot te maken en binnen ruimte te maken. De buiskap is binnen in de kajuit opgeslagen en voorin staat de rest. We kunnen onze kont niet keren en kunnen nergens bij.
We hebben 5 lange werkdagen nodig om alles in orde, schoon en zeilklaar te krijgen.
Zaterdag ga ik op pad met de fiets om een antennekabel te kopen. Ik moet een hele hoge berg opfietsen en ben blij als ik er ben. Alleen zijn de aanwijzingen niet goed en ik kan de winkel niet vinden. David ziet dat en neemt mij mee naar zijn huis om op internet te kijken of de desbetreffende winkel open is. Ondertussen belt hij een zeilende vriend op, die op Vancouver eiland woont om mij te introduceren. Zij wonen in Nanaimo, een plaats waar wij eventueel met de boot kunnen liggen van de winter. Heel grappig allemaal. Onderwijl heeft hij ook zijn huis nog vol trots laten zien.
Ik vind de winkel en koop de antennekabel, die later niet goed blijkt te zijn. Bram is ongerust omdat ik zo lang wegblijf.
Ondertussen hebben we Ginger en Peter leren kennen. Zij zijn 1 jaar geleden terug gekomen van hun wereldomzeiling. Het is uitermate gezellig met elkaar. Op zondag rijdt Ginger ons rond om wat warme kleding, schoenen en artikelen voor de boot te kopen. Bram is helemaal gelukkig met de watersportzaak en loopt glunderend rond. Het is erg handig dat ze mee is, want zelf hadden we deze winkels nooit kunnen vinden en zien we gelijk nog wat van Seattle.
In een tweede handszaak kopen we 5 broeken, 2 T-shirts en een paar schoenen voor 40 dollar.
Alles is keurig gesorteerd , gewassen en soms zelfs nieuw. Het is er vreselijk druk en er wordt veel verkocht.
Dinsdag vertrekken we uit de ons omgedoopte shithole marina. De avond daarvoor nemen we afscheid van G en P met een zuurkooldinertje op de Tarpan.
Voor het eerst zien we weer waar we zijn en snuiven de zoute lucht op. Ja dat is een vertrouwdere lucht dan op de meren. Al snel ziet Bram een rond donker balletje op het water, opeens is het weg. Dan kijken een paar zwarte knikkers hem aan. Verrek een zeehond. We zien er steeds meer. Een waar genot om naar te kijken. Later op een strandje zien we een paar kuddes liggen. De volgende dag varen we met de bijboot er vlak langs en observeren ze een half uurtje. Ongegeneerd liggen ze te poepen , te boeren en naar elkaar te grauwen. Of ze liggen te slapen, terwijl anderen onhandig het strand opkomen hobbelen. Op het land zien ze er veel onhandiger uit dan in het water. Daar speren ze er vandoor. Ze zijn heel nieuwsgierig, maar komen niet heel dichtbij. Ze houden je heel goed in de gaten. Ze hebben verschillende kleuren: bruin, grijs en wit in allerlei tinten.
In de mooie Mystery baai zwemmen ze rond de Tarpan.
We zijn benieuwd wanneer we de eerste dolfijnen en walvissen zullen zien.
We gaan weer een nieuw avontuur tegemoet. We moeten erg wennen aan de koudere temperatuur, regenachtig klimaat en andere omgeving, die wel heel mooi groen en bergachtig is.
Deze maand willen we uittrekken om een goed plekje te vinden om te overwinteren. Hoe en waar is nog de vraag. Er zijn verschillende opties. Wordt vervolgd.
Groetjes B en A
Op Barkers Island Marina slopen we de Tarpan kaal voor het wegvervoer, echt alles moet eraf, anders is ze te hoog. We zijn 7 dagen hard aan het werk, ondertussen repareren en schilderen we ook het onderwaterschip.
Barry en Gail, Joe en Karen zorgen goed voor ons. `Zo ook het weer, zodat we alle klussen kunnen doen. Zondag om half zeven is alles klaar, goed vastgebonden en ingepakt. Maandagmorgen komt de truck en om half 8 en gaat de Tarpan erop. Altijd een zenuwen bedoening of alles goed gaat. De marina heeft professioneel personeel en alles verloopt rustig en bedaard. Om 10 uur rijdt de Tarpan weg en zijn wij dakloos. Ja echt raar om je huis, met heel je hebben en houden, weg te zien rijden.
Barry brengt ons ’s middags naar de bus op het universiteitsterrein en deze brengt ons naar St Pauls voor de treinreis met de Empire Builder.
De trein vertrekt ’s avonds om 11 uur. Dus veel te zien is er niet meer. We worden gelijk naar ons piepkleine slaap- en zitcoupe gedirigeerd. Het bovenbedje is nog smaller dan de onderste.
We proberen samen in het onderste bed te liggen, maar dat is erg krapjes. We ruimen de kast van 10cm breed in met onze spullen voor 2 nachten en willen even de trein verkennen. We komen niet ver want de restauratie wagen is al dicht en de meeste reizigers slapen al. Dan moeten wij ook maar gaan slapen. We slapen redelijk snel in met het deuntje: gedangedang, gedangedang tuut tuut. We worden regelmatig wakker van het heen en weer schommelen. Dat moet voor ons geen probleem zijn, maar de bewegingen zijn heel anders dan op de boot, net als de geluiden.
De meeste mensen hebben problemen met het lopen in de trein en lijken dronken droppies.
’s Morgens vroeg worden we verblijdt met een schitterende zonsopgang in de prairie.
De restauratie wagen is vroeg open. Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. Het eten is erg goed en verzorgd de hele reis.
In de panorama wagen kunnen we heerlijk ruim zitten, het uitzicht bewonderen en met andere passagiers in contact komen. Elke keer hebben we ander gezelschap, de ene leuker dan de ander. Een vrouw verbaasde zich over ons “sunkissed” gezicht.
Het uitzicht is afwisselend en de herfstkleuren prachtig. We zien veel prairie en graanvelden. Het is een vrij vlak landschap, alleen het laatste stuk komen de bergen dichterbij, zelfs met sneeuw op de toppen.
In Portland stappen we over op de trein naar Seattle en rijden langs de prachtige Colombia rivier. Weer een heel ander aanzicht.
Via de telefoon hebben we contact met Nate, de vrachtwagenchauffeur. Onderweg is de radarreflector van de boot gewaaid en heeft schade gemaakt aan de opbouw. Nate komt een paar uur eerder aan dan wij. Hij mag Tarpan niet afladen en moet op ons wachten. Wij snellen met een taxi naar Boatyard West en zijn weer verenigd met ons “huis”. We zijn blij om haar weer te zien en alles ziet er goed uit. Later blijkt dat er een paar dingetjes beschadigd zijn, maar niet noemenswaardig.
We voelen ons een beetje vreemd en ontheemd. Opeens ben je ergens met de boot en je bent er niet zelf heen gevaren. We kennen er geen mens en ze zijn niet erg toeschietelijk bij de werf. We kunnen daar niet blijven liggen en ze sturen ons naar de naastgelegen jachthaven.
Ook daar voelen we ons niet erg welkom.
De volgende dag is het vroeg dag, we gaan meteen aan de slag om van de Tarpan weer een zeilboot te maken en binnen ruimte te maken. De buiskap is binnen in de kajuit opgeslagen en voorin staat de rest. We kunnen onze kont niet keren en kunnen nergens bij.
We hebben 5 lange werkdagen nodig om alles in orde, schoon en zeilklaar te krijgen.
Zaterdag ga ik op pad met de fiets om een antennekabel te kopen. Ik moet een hele hoge berg opfietsen en ben blij als ik er ben. Alleen zijn de aanwijzingen niet goed en ik kan de winkel niet vinden. David ziet dat en neemt mij mee naar zijn huis om op internet te kijken of de desbetreffende winkel open is. Ondertussen belt hij een zeilende vriend op, die op Vancouver eiland woont om mij te introduceren. Zij wonen in Nanaimo, een plaats waar wij eventueel met de boot kunnen liggen van de winter. Heel grappig allemaal. Onderwijl heeft hij ook zijn huis nog vol trots laten zien.
Ik vind de winkel en koop de antennekabel, die later niet goed blijkt te zijn. Bram is ongerust omdat ik zo lang wegblijf.
Ondertussen hebben we Ginger en Peter leren kennen. Zij zijn 1 jaar geleden terug gekomen van hun wereldomzeiling. Het is uitermate gezellig met elkaar. Op zondag rijdt Ginger ons rond om wat warme kleding, schoenen en artikelen voor de boot te kopen. Bram is helemaal gelukkig met de watersportzaak en loopt glunderend rond. Het is erg handig dat ze mee is, want zelf hadden we deze winkels nooit kunnen vinden en zien we gelijk nog wat van Seattle.
In een tweede handszaak kopen we 5 broeken, 2 T-shirts en een paar schoenen voor 40 dollar.
Alles is keurig gesorteerd , gewassen en soms zelfs nieuw. Het is er vreselijk druk en er wordt veel verkocht.
Dinsdag vertrekken we uit de ons omgedoopte shithole marina. De avond daarvoor nemen we afscheid van G en P met een zuurkooldinertje op de Tarpan.
Voor het eerst zien we weer waar we zijn en snuiven de zoute lucht op. Ja dat is een vertrouwdere lucht dan op de meren. Al snel ziet Bram een rond donker balletje op het water, opeens is het weg. Dan kijken een paar zwarte knikkers hem aan. Verrek een zeehond. We zien er steeds meer. Een waar genot om naar te kijken. Later op een strandje zien we een paar kuddes liggen. De volgende dag varen we met de bijboot er vlak langs en observeren ze een half uurtje. Ongegeneerd liggen ze te poepen , te boeren en naar elkaar te grauwen. Of ze liggen te slapen, terwijl anderen onhandig het strand opkomen hobbelen. Op het land zien ze er veel onhandiger uit dan in het water. Daar speren ze er vandoor. Ze zijn heel nieuwsgierig, maar komen niet heel dichtbij. Ze houden je heel goed in de gaten. Ze hebben verschillende kleuren: bruin, grijs en wit in allerlei tinten.
In de mooie Mystery baai zwemmen ze rond de Tarpan.
We zijn benieuwd wanneer we de eerste dolfijnen en walvissen zullen zien.
We gaan weer een nieuw avontuur tegemoet. We moeten erg wennen aan de koudere temperatuur, regenachtig klimaat en andere omgeving, die wel heel mooi groen en bergachtig is.
Deze maand willen we uittrekken om een goed plekje te vinden om te overwinteren. Hoe en waar is nog de vraag. Er zijn verschillende opties. Wordt vervolgd.
Groetjes B en A
-
10 Oktober 2011 - 08:10
Willy:
Hai schatjes
Fijn dat alles redelijk goed gegaan is met de overtocht van jullie huis. Dat was toch even spannend.:) Wel weer een mooie ervaring rijker. Lijkt me echt iets heel anders dat reizen met de trein. Ik hoop dat jullie snel een goed plaatsje vinden om te overwinteren. En dan maar kijken hoe jullie dan de tijd gaan doorbrengen. Zal wel een heel anders zijn dan weer uitstippelen waar jullie naar toe gaan varen. ;).
Heel veel liefs en dikke knuffel
Willy -
11 Oktober 2011 - 21:45
Harry En Ria:
prachtig verhaal gelezen in peru waar wij het erg naar ons zin hebben en veel hebben gezien.
Gelukkig dat alles op zijn pootjes weer is terecht gekomen.
Wij zij benieuwd waar jullie gaan overwinteren.
groeten harry en ria. -
12 Oktober 2011 - 17:28
Hans En Anneke:
"2e paar in een week kaduk". Vinden jullie dat vreemd? Voor $ 40,- 5 broeken, 2 Tshirts en dat paar schoenen: da's vragen om moeilijkheden ;-). De Witte Raaf van Jan en Joanneke ligt volgens mij ook in de "buurt". En de Sea Otter of Canada (Jonas en Heather) hebben hun boot ook daar in de buurt liggen. Als je info wilt over mogelijke overwinteringsplaatsen laat het even weten, dan vraag ik Jonas en Heather wel om raad. Veel succes verder met jullie avonturen. En tot gauw in NL!
Liefs van Anneke en Hans
www.zeilbootzwit.nl -
13 Oktober 2011 - 00:54
Henri:
Hoi b en a na lange tijd laat ik weer iets van me horen hartstikke gers zo'n reis met de trein, natuurlijk geen cowboys en indianen gevechten aan boord, maar een luxe trein. Uiteraard was het voor jullie weer prettig om jullie huisje weer te zien, ik denk hoe noordelijker je komt hoe norser de bevolking, dat hadden wij op een zomerkamp in Stavoren ook eens mee gemaakt, wat waren ze daar blij toen de Boekanier de haven verliet. Het weer wordt natuurlijk ook kouder. hier in Suriname zitten we met een temperatuur van soms 36 a 37 graden, en dat is echt niet om jaloers op te zijn want ik baal er soms wel van, dagelijks zie je zware wolken aandrijven uit het zuidoosten maar dan waait alles weg, vandaag was het wel goed raak, de wolken werden zwaarder en donkerder en toen brak de hel na twee maanden droogte los (wel voor korte duur) want de droogte zal tot midden december aanhouden.
Groetjes van Henri, Kamla en Roel en een goede voortzetting van jullie reis -
18 Oktober 2011 - 11:31
Anneke En Hans:
Ik wil een nieuw verslag zien! Jullie hebben prima internetverbinding in Victoria: dus gauw doen. We zijn zo benieuwd naar jullie belevenissen. Nieuwe schoenen gekocht Bram, of toch maar weer naar de dump? Haha.
Lieve groet
Hans en Anneke
P.s. Tot gauw! -
20 Oktober 2011 - 16:11
Roos De Graaff:
Hoi B en A, nou het heeft weer even geduurd, maar uiteindelijk komt er toch reactie. En als het goed is hebben jullie ook al een reactie gehad op de persoonlijke ontmoeting van de winter, wat wij heel leuk zouden vinden. De foto's en filmpjes heb ik een tijdje geleden al gezien en er natuurlijk weer dik van genoten en zojuist het verhaal erbij, dus het plaatje is weer compleet.
Ben benieuwd of jullie het overwinterplekje al gevonden hebben en vooral of jullie de dolfijnen en de walvissen al gezien hebben, dat lijkt me toch wel DIK genieten. Voorlopig moet ik het doen met een mooie natuurfilm, maar je weet maar nooit wat er op nog eens op mijn pad komt.
En gelukkig kan ik ook hier genieten van alle prachtige herfstkleuren (iets minder is je hele gang vol herfstblad zodra je de voordeur opendoet), allerlei kleuren en soorten paddenstoelen.
Nou, succes met de zoektocht als het nog niet gelukt is en tot mails.
Liefs van Roos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
