zoetwatermatrozen op de liggende mastroute

Hoi allemaal, Kingston, Canada 11-7-2011
In Northport bezoekt Bram de tandarts omdat zijn stifttand uit zijn mond valt. Hij gaat vroeg op pad en maakt een afspraak voor half 12. De tandarts is erg geïnteresseerd in de reis en kijkt zelf op Google Earth waar alle landen liggen waar we geweest zijn. Na een half uur gaat hij aan de slag en geeft Bram twee oplossingen. Het wordt een langdurige behandeling en de tandarts laat heel wat zweetdruppeltjes vloeien. Bram ook, hij heeft 2 uur met zijn mond open gezeten. Omdat de oude tand niet meer te gebruiken is, wordt de nieuwe opgebouwd met stukjes en beetjes. Het resultaat is verbluffend mooi.
Ik snap niet waar Bram blijft en maak me een beetje ongerust. Als we weer in Nederland zijn moet er wel een nieuwe stiftkroon komen en op harde stukken bijten is er ff niet bij.
Gelukkig is het bestelde pakje, kaarten en pilots, keurig op tijd en wordt afgeleverd op de Tarpan door Ron en Barbara van Our Whim, een boot die we op de Bahamas ontmoet hebben.
De dag erop krijgen we een e mail van R en B dat er een ander pakje bij hun wordt afgeleverd. We snappen er niets van want dat zou naar Oswego, eind van Erie Kanaal, moeten. Na wat heen en weer gemail en gebel komt alles in orde en kunnen we het toch afhalen bij Oswego marina.
Ik maak via de bijboot met een schrapper de onderkant van de romp schoon zover als mijn arm lang is en zo hopen we wat minder tegengehouden te worden door de 15 cm lange aangroei. Het lijkt geholpen te hebben. Met de harde wind die we hebben lopen we weer stukken beter.

De Hudson
We varen met mist door New York en kunnen niet al te veel zien van Manhattan. De stroom op de rivier is niet zoals aangegeven staat op de kaartplotter. We hebben 3 dagen lang meer tij tegen dan mee. Het is zo erg dat ik het water inga ’s morgens, met mijn flippers en duikbril, om te kijken hoe het met de aangroei is en of we er geen emmer achter hebben hangen. Alles blijkt goed te zijn en de groene slierten worden al minder en het water is zoet. Dat helpt heel goed om de viezigheid van de onderkant te laten verdwijnen.
We zullen trouwens tot British Colombia in zoet water varen. Weer eens wat anders en een stuk rustiger dan op zee. Waarschijnlijk moeten we wel vaker de motor gebruiken.
De Hudson is erg afwisselend en schitterend mooi. De bomen staan mooi in het groen en enkele dragen nog bloesems. De omgeving is heuvelachtig en de huizen groot en mooi.
Net voor eerste ankerplaats worden we gespot door de Coast Guard. Ze varen een poosje achter ons aan en dan gaat het blauwe zwaailicht aan. Ze willen aan boord komen, ze roepen om dat we de motor in zijn vrij moeten zetten en ze langs zij komen. Ze zijn alleen maar geïnteresseerd in de vuilwatertank en de bilge, i.v.m. de huidige milieu eisen. En kijken toch ook nog maar even de papieren na. We hangen een uur langszij en drijven gelukkig de goede kant op, omdat het tij eindelijk ten gunste voor ons gedraaid is. We zijn blij dat de holdingtank geïnstalleerd is. Als je er geen hebt dan kun je een fikse boete krijgen. Bram wilde hem trots laten zien, maar het vertellen vond hij voldoende.
Langs de Hudson rijden aan beide kanten treinen. Er zijn veel onbewaakte overgangen, zodat de machinist zijn toeter veelvuldig gebruikt. Ons hart zit regelmatig in de keel van de schrik. We hebben een superlange trein gespot. Deze werd getrokken door 5 locomotieven en had 129 wagons achter zich. Heeft iemand een idee hoelang zo’n wagon is? Ik zou graag willen weten hoelang die trein ongeveer geweest is. Ik denk wel anderhalve km.

Catshill
Hier laten we in een jachthaven de mast eraf halen. De dag ervoor is Bram druk bezig om allerlei attributen in elkaar te fabrieken om de lange paal te ondersteunen. De dag daarna komt het spannende deel. We laten de Duitse boot, Azimuth, voorgaan, dan kunnen we zien hoe het gaat. Alles verloop naar wens en ons hart tikt weer wat rustiger. Ontmasten blijft zenuwslopend.
Totdat we in Oswego zijn zullen we alleen kunnen motoren. We kijken regelmatig naar boven om het windvaantje te bekijken, maar zien dan alleen de lucht :)
Het Erie kanaal avontuur kan nu beginnen. Maar niet voordat we een nacht in de Murderes Creek hebben gelegen. Zoals je kunt begrijpen doen we daar ’s nachts de tent op slot :)


Erie kanaal
Het begint in Waterford. We blijven daar 2 nachten aan de kade liggen om op verhaal te komen. Terwijl Bram de olie ververst van de Yanmar motor, maak ik een wandeling op Peebles eiland. Ik geniet van de verschillende bomen met zijn verschillende stammen, grillige wortels en vruchten en de stroomversnellingen. Op het pad zie ik een slangetje liggen en schrik. De slang nog meer en vlucht weg in het gras. Een half uur later schemert er wat bruin door het groen. Het kijkt me met grote bruine ogen aan en staat sierlijk klaar om weg te rennen. Een stukje verderop grazen nog 4 herten. Wat zijn ze gracieus en niet echt bang, heel dichtbij mag ik niet komen, dan smeren ze hem toch maar. Nog geen 500 meter verder loopt er een wollig bruin beestje over de weg , is het Ed of Willem? Ook deze is niet echt heel bang en ik mag hem lange tijd bekijken terwijl hij op zijn achterpoten staat. Bram vindt het ook interessant en we doen de wandeling nog een keer en ook Bram ziet van alles, alleen geen echte slangen, wel boomwortels die eruit zien als een slang. Voor we weg gaan komen er de avond ervoor zo’n 15 stoombootjes door de sluis voor een gezellig weekend met elkaar, erg grappig om te zien. De meeste schippers komen even langs voor een praatje.

Wij doen het oostelijk gedeelte van het Erie kanaal, 224 km. + 33 km van het Oswego kanaal. De eerste 20 sluizen gaan 133 meter omhoog. Dit is het moeilijke gedeelte.
Het water spuit de sluizen in, waardoor het aardig kolkt en de boot naar de kant wil. Omdat de mast voor 2 meter uitsteekt en achter1 ½ is het echt uitkijken geblazen, om de mast niet tegen de wanden van de sluis te laten klappen. Recht in de sluis blijven is dus belangrijk.
Ze hebben een handig systeem bedacht met kabels of een pijp, waar je een lijn om kan slaan vanaf je middenbolder en meestal hangen er ook lijnen voor en achter vanuit het midden. Meestal liggen we alleen in de sluis en zijn de sluiswachters relaxed en aardig. In de pilot staat welk systeem ze gebruiken. Toch is elke sluis weer anders en een nieuw avontuur, vooral de eerste 10. Bij de een stroomt het verschrikkelijk hard bij het aankomen, bij de ander is de kabel kapot, de boot voor ons mist de pijp of de sluiswachter laat de bak in 3 minuten vollopen. De voor en de achterkant houden we met een pikhaak af. De ene keer heeft Bram zijn handen er vol aan en de andere keer moet ik mijn spierballen laten zien om alles goed te laten verlopen.
Na de 20 moeilijke gaan we er nog 10 omlaag, 54 meter bij elkaar. Dit gaat heel relaxed. Nu staat de stroom buiten de sluis en glijdt Tarpan rustig aan zijn lijntjes omlaag.
Het Ontario meer ligt dus zo’n 80 meter boven zeeniveau.
Het Erie kanaal is in 1825 operationeel geworden en heeft verschillende facelifts ondergaan. Door de bouw is er veel gebied ontsloten en tot bloei gekomen, zoals New York en steden langs het water.
Wij vonden het erg stil op de kanalen en heel landelijk. Jammer dat er hele stukken een hoop herrie is van de treinen en de snelweg. Deze lopen langs het water. Ik heb genoten en me uitgeleefd op de weerspiegelingen in het water met de camera.
Voor de nacht knopen we vast aan een dock voor of na de sluis of een gemeentesteiger ergens. Overdag meanderen langs honderden groene en rode boeien om niet vast te lopen. Dat is aardig gelukt, op een plaatsje raken we de bodem, gelukkig is de grond zacht.
Grote stukken volgen we de rivier en andere zijn gekanaliseerd. De eerste zijn aangenamer en mooier.
Via Amsterdam, Rotterdam, Frankfurt, Rome komen we in Oswego aan. Heel veel Europese immigranten hebben deze namen gegeven. Helaas is de Paus er even niet, maar het voelt aan als een beetje thuiskomen.
We zijn blij als we van de Tarpan weer een zeilboot kunnen maken.
De weg naar Canada kunnen we half zeilend afleggen en daarna gaat meneer knor weer aan. De douane door in Kingston gaat makkelijk. We zoeken een ankerplaatsje in de Navy baai, daar ligt een geëmigreerde Nederlander, Paul met zijn boot. Hij vertelt Bram verschillende mooi plekjes op het Ontario meer. Om 10 uur worden we “verblijd”met een onweersbui en het anker gaat er een stuk met ons vandoor. Bijna aan het begin van de baai houdt het anker en verplaatsen we niet meer. Paul heeft minder geluk en drijft de hele baai uit en kan pas weer opnieuw ankeren als de bui over is.
We blijven een weekje in Kingston liggen, even niet van de ene plaats naar de andere
Plan voor komende drie maanden is zeilen over 4 meren van de Great Lakes: Ontario, Erie, Huron en Superior. In het plaatsje Superior gaat de boot op de truck en wordt naar Seattle vervoert, aan de Stille Oceaan kant. In British Colombia overwinteren we dan.
Groetjes van B en A