Lake Superior
Door: Anja en Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram en Anja
21 September 2011 | Verenigde Staten, Superior
Hai,
We gaan het laatste meer van de Great Lakes bedwingen. Whitfish point verlaten we samen met Corey en Megan van een 29 voet Amerikaans bootje. Zij gaan de eerste mijltjes met de motor tegen de wind in. Wij zeilen ze en het is heftig. Dubbel gereefd trotseren we de golven en we zijn blij als we bij kunnen draaien en met een knik in de schoot richting Grand Marais kunnen varen. De wind neemt gelukkig in de loop van de dag af . De vorige dag heeft een ertsschip een dag liggen wachten voor beter weer. Dan kun je een beetje inschatten dat het uitkijken geblazen is, als het op het meer hard waait. We meren af in een mooie baai. “s Morgens vroeg gaan Bram en Corey aan de wal en kopen een broodje, krantje en hamburgers. Maar eerst bewonderen we samen de ochtendmist in de baai. Bram vindt het een intrigerend dorpje. De benzinepomp is tevens supermarkt , krantenkiosk en de winkel van sinkel. De mensen zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam en bekijken je met een onderzoekend oog.
De volgende dag varen we langs mooie zandduinen en de pictured rocks. Deze zijn indrukwekkend om te zien. Uit de verte lijken het net schilderijen en zie ik er van allerlei dingen in. Als we dichterbij komen zijn het gewoon strepen en vlekken. Bovenop staan groene bomen, zij steken mooi af tegen de veelkleurige rotsen en de blauwe lucht. We kunnen de helft zeilen en voor de rest moet de “knor” het doen. ’s Avonds eten M en C bij ons.
De volgende stop is Marquette. Het is een schitterende dag, maar er is geen wind helaas. Als we er zijn gooien we de bijboot snel in het water en hebben een hele waslijst aan klussen te doen. Als eerste willen we boodschappen gaan doen. In de jachtclub meren we af en ontmoeten we Jim, die gelijk zijn auto aan ons uitleent voor de boodschappen . ’s Avonds worden we uitgenodigd voor een borrel op de club. Deze slaan we af , omdat we al uitgenodigd zijn voor een diner bij Corey zijn ouders.
We kunnen geen internetsignaal oppikken en zoeken daarom de bibliotheek op. Deze is heel groot en luxe. We kunnen gelukkig onze eigen computer gebruiken en het verslag met foto’s op de site zetten. Voor de video hebben we geen tijd meer. We wandelen snel terug naar de boot en gaan met C en M naar het diner. Echt leuk om bij de mensen thuis te komen. Het wordt een genoeglijke avond met lekker eten. We gaan niet te laat naar huis, want de volgende morgen is het vroeg dag en willen we naar de Portage rivier. Dat is 60 mijl varen. Helaas is er weer weinig wind en moet de motor het meeste werk doen. We willen daar een dagje blijven en ff uitblazen van de vele dagen varen. We kunnen er niet veel doen en we worden opgevr… door de muggen. De volgende dag toch maar verder dan. Het wordt voorlopig het laatste nachtje zeilen. We hebben een mooie maan en schitterende sterren en we kunnen zeilen, soms heel langzaam maar we gaan vooruit. Een lichtje van een andere zeilboot zien we de hele nacht. Half elf komen we aan op het eerste Apostel eiland.
De Apostel eilanden zijn zo’n 20 eilanden op een kluitje. Ze zijn amper bewoond en zijn op 1 na allemaal een nationaal park. Vroeger werden er bomen en stenen gerooid, maar nu niet meer. Het zijn schitterende groene eilanden met op de meeste eilanden zwarte beren. Het lijkt ons erg spannend om zo’n beest te ontmoeten, maar ook eng. We zien alleen hun uitwerpselen in allerlei stadia. Een avond ga ik alleen wandelen en daar zijn ook beren. Het advies van het park luid: veel geluid maken tijdens het wandelen, op de tracks blijven, liefst met meerdere wandelen en uitkijk houden voor beersignalen. Een uur lang zing ik daarom de longen uit mijn lijf en kom aan het eind alleen een paar kayakers tegen die op de camping verblijven. De mensen die er kamperen wordt geadviseerd om de beerlockers te gebruiken. Deze staan op elke kampeerplaats. Het is verboden om ze te voeren, maar onverlaten doen dat natuurlijk wel. Niet erg handig want beren verliezen dan hun angst voor de mensen en moeten afgeschoten worden.
We moeten heel goed het weerbericht in de gaten houden, want de ankerplaatsen zijn nooit voor alle windrichtingen beschermd. Meestal luisteren we 3 maal per dag en dan nog liggen we een paar nachten verkeerd , rollen bijna uit ons bed en slapen onrustig.
We bezoeken verschillende eilanden en wandelen de tracks die de parkwachters uitgezet hebben. Op verschillende eilanden staan ook vuurtorens die we uitgebreid bewonderen. Vroeger waren deze veel belangrijker dan nu in het GPS tijdperk.
Het is een week van puur natuur, geen auto’s weinig mensen, 3 eilanden hebben we helemaal voor ons alleen. In de tijd dat we er zijn daalt de watertemperatuur van 19 graden naar 13. En de omgevingstemperatuur maakt een nog grotere daling mee. “s Nachts klokken we een keer 8 graden. Ff wennen als je tropische temperaturen gewend bent. De kachel heeft al verschillende avonden gebrand.
De Tarpan heeft veel zin om naar de Pacific te gaan en met 7 knopen raast ze naar Superior, waar ze ontmanteld wordt voor de truck. In Seattle wordt ze dan weer een zeilboot.
Voor het transport moeten we veel van het dek halen, omdat de boot anders niet onder de viaducten door kan: de mast, de voorpreekstoel, de radarpaal, de windvaan, de zonnetent met de zonnepanelen, de buiskap en wat losse rommeltjes. Al met al een hele hoop werk, maar het gaat toch sneller dan zeilen :)
Op de jachthaven worden we door de manager binnengehaald en naar een mooi plekje verwezen. Veel Amerikanen zijn geïnteresseerd in ons verhaal en komen een praatje maken en bieden hulp aan. Barry rijdt ons Duluth rond om alle boodschappen gedaan te krijgen. Bij de bank heeft hij een half uur gewacht. Wij willen Euro’s wisselen, maar dat kan alleen als je een rekening daar hebt. Dus nu hebben we ook een Amerikaanse bankrekening
Morgen wordt de mast eraf gehaald en de boot op de kant gezet. De onderkant willen we bijwerken, omdat we in de Spaanse Maagden eilanden op het rif gezeten hebben. En daarna krijgt de Tarpan een nieuwe laag antifauling.
Maandag 26 september gaat ze op de truck en stappen wij ’s avonds op de trein naar Seattle. Woensdagmiddag komen wij en de Tarpan daaraan als het goed is.
Iedereen de hartelijke groeten en tot de volgende keer. En we vinden het nog steeds geweldig als jullie ons schrijven of reageren op de site.
B en A
We gaan het laatste meer van de Great Lakes bedwingen. Whitfish point verlaten we samen met Corey en Megan van een 29 voet Amerikaans bootje. Zij gaan de eerste mijltjes met de motor tegen de wind in. Wij zeilen ze en het is heftig. Dubbel gereefd trotseren we de golven en we zijn blij als we bij kunnen draaien en met een knik in de schoot richting Grand Marais kunnen varen. De wind neemt gelukkig in de loop van de dag af . De vorige dag heeft een ertsschip een dag liggen wachten voor beter weer. Dan kun je een beetje inschatten dat het uitkijken geblazen is, als het op het meer hard waait. We meren af in een mooie baai. “s Morgens vroeg gaan Bram en Corey aan de wal en kopen een broodje, krantje en hamburgers. Maar eerst bewonderen we samen de ochtendmist in de baai. Bram vindt het een intrigerend dorpje. De benzinepomp is tevens supermarkt , krantenkiosk en de winkel van sinkel. De mensen zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam en bekijken je met een onderzoekend oog.
De volgende dag varen we langs mooie zandduinen en de pictured rocks. Deze zijn indrukwekkend om te zien. Uit de verte lijken het net schilderijen en zie ik er van allerlei dingen in. Als we dichterbij komen zijn het gewoon strepen en vlekken. Bovenop staan groene bomen, zij steken mooi af tegen de veelkleurige rotsen en de blauwe lucht. We kunnen de helft zeilen en voor de rest moet de “knor” het doen. ’s Avonds eten M en C bij ons.
De volgende stop is Marquette. Het is een schitterende dag, maar er is geen wind helaas. Als we er zijn gooien we de bijboot snel in het water en hebben een hele waslijst aan klussen te doen. Als eerste willen we boodschappen gaan doen. In de jachtclub meren we af en ontmoeten we Jim, die gelijk zijn auto aan ons uitleent voor de boodschappen . ’s Avonds worden we uitgenodigd voor een borrel op de club. Deze slaan we af , omdat we al uitgenodigd zijn voor een diner bij Corey zijn ouders.
We kunnen geen internetsignaal oppikken en zoeken daarom de bibliotheek op. Deze is heel groot en luxe. We kunnen gelukkig onze eigen computer gebruiken en het verslag met foto’s op de site zetten. Voor de video hebben we geen tijd meer. We wandelen snel terug naar de boot en gaan met C en M naar het diner. Echt leuk om bij de mensen thuis te komen. Het wordt een genoeglijke avond met lekker eten. We gaan niet te laat naar huis, want de volgende morgen is het vroeg dag en willen we naar de Portage rivier. Dat is 60 mijl varen. Helaas is er weer weinig wind en moet de motor het meeste werk doen. We willen daar een dagje blijven en ff uitblazen van de vele dagen varen. We kunnen er niet veel doen en we worden opgevr… door de muggen. De volgende dag toch maar verder dan. Het wordt voorlopig het laatste nachtje zeilen. We hebben een mooie maan en schitterende sterren en we kunnen zeilen, soms heel langzaam maar we gaan vooruit. Een lichtje van een andere zeilboot zien we de hele nacht. Half elf komen we aan op het eerste Apostel eiland.
De Apostel eilanden zijn zo’n 20 eilanden op een kluitje. Ze zijn amper bewoond en zijn op 1 na allemaal een nationaal park. Vroeger werden er bomen en stenen gerooid, maar nu niet meer. Het zijn schitterende groene eilanden met op de meeste eilanden zwarte beren. Het lijkt ons erg spannend om zo’n beest te ontmoeten, maar ook eng. We zien alleen hun uitwerpselen in allerlei stadia. Een avond ga ik alleen wandelen en daar zijn ook beren. Het advies van het park luid: veel geluid maken tijdens het wandelen, op de tracks blijven, liefst met meerdere wandelen en uitkijk houden voor beersignalen. Een uur lang zing ik daarom de longen uit mijn lijf en kom aan het eind alleen een paar kayakers tegen die op de camping verblijven. De mensen die er kamperen wordt geadviseerd om de beerlockers te gebruiken. Deze staan op elke kampeerplaats. Het is verboden om ze te voeren, maar onverlaten doen dat natuurlijk wel. Niet erg handig want beren verliezen dan hun angst voor de mensen en moeten afgeschoten worden.
We moeten heel goed het weerbericht in de gaten houden, want de ankerplaatsen zijn nooit voor alle windrichtingen beschermd. Meestal luisteren we 3 maal per dag en dan nog liggen we een paar nachten verkeerd , rollen bijna uit ons bed en slapen onrustig.
We bezoeken verschillende eilanden en wandelen de tracks die de parkwachters uitgezet hebben. Op verschillende eilanden staan ook vuurtorens die we uitgebreid bewonderen. Vroeger waren deze veel belangrijker dan nu in het GPS tijdperk.
Het is een week van puur natuur, geen auto’s weinig mensen, 3 eilanden hebben we helemaal voor ons alleen. In de tijd dat we er zijn daalt de watertemperatuur van 19 graden naar 13. En de omgevingstemperatuur maakt een nog grotere daling mee. “s Nachts klokken we een keer 8 graden. Ff wennen als je tropische temperaturen gewend bent. De kachel heeft al verschillende avonden gebrand.
De Tarpan heeft veel zin om naar de Pacific te gaan en met 7 knopen raast ze naar Superior, waar ze ontmanteld wordt voor de truck. In Seattle wordt ze dan weer een zeilboot.
Voor het transport moeten we veel van het dek halen, omdat de boot anders niet onder de viaducten door kan: de mast, de voorpreekstoel, de radarpaal, de windvaan, de zonnetent met de zonnepanelen, de buiskap en wat losse rommeltjes. Al met al een hele hoop werk, maar het gaat toch sneller dan zeilen :)
Op de jachthaven worden we door de manager binnengehaald en naar een mooi plekje verwezen. Veel Amerikanen zijn geïnteresseerd in ons verhaal en komen een praatje maken en bieden hulp aan. Barry rijdt ons Duluth rond om alle boodschappen gedaan te krijgen. Bij de bank heeft hij een half uur gewacht. Wij willen Euro’s wisselen, maar dat kan alleen als je een rekening daar hebt. Dus nu hebben we ook een Amerikaanse bankrekening
Morgen wordt de mast eraf gehaald en de boot op de kant gezet. De onderkant willen we bijwerken, omdat we in de Spaanse Maagden eilanden op het rif gezeten hebben. En daarna krijgt de Tarpan een nieuwe laag antifauling.
Maandag 26 september gaat ze op de truck en stappen wij ’s avonds op de trein naar Seattle. Woensdagmiddag komen wij en de Tarpan daaraan als het goed is.
Iedereen de hartelijke groeten en tot de volgende keer. En we vinden het nog steeds geweldig als jullie ons schrijven of reageren op de site.
B en A
-
21 September 2011 - 19:39
Ria En Har:
weer een geweldig verslag en schitterende foto's we genieten echt mee van jullie reis verhalen veel groeten -
22 September 2011 - 10:15
Willy:
Hai A en B
Wat goed dat jullie zo mooi op tijd op de plaats van bestemming zijn. Ik mis jullie en het zeilen nog steeds. Ik was er zo ontspannen van geworden, maar helaas ben ik dat nu weer kwijt. Dat gaat altijd erg snel als je weer aan het werk bent. :)
Weer een geweldig verhaal en gelukkig ben je geen beer tegen gekomen An. Heel veel succes met het ontmantelen en de reis.
Liefs en knuffel
Willy -
22 September 2011 - 18:10
Sandra Veld:
Wauw, wat een heerlijk verhaal en wat een prachtige foto's wederom!
Groetjes Sandra -
23 September 2011 - 20:09
Roos De Graaff:
Hoi sailors, alhoewel de zeilen er nu vast al af zijn en er onderweg veel gemotord is als ik het zo lees.
Wat zou de beer toch gegeten hebben???
En Anja, heb je "ik zag twee beren broodjes smeren" gezongen of zou het "ik zag twee beren hem gauw smeren" zijn, als ze je horen zingen???
Het is in ieder geval weer genieten om de foto's te zien en het verhaal te lezen. Ik ben toch best wel een fotogek, ga morgen naar een World Photo Concert, waar allerlei foto's getoond worden met muziek erbij. Er komt ook een stukje met allemaal Westlandse foto's, daar heb ik er ook nog een paar voor ingestuurd, maar of ze mooi genoeg zijn om te vertonen, we zullen het zien (of niet). Maar menig foto van jullie zou er vast ook geschikt voor zijn.
Lekkere dikke truien hadden jullie aan op de foto. Nou, hier hebben we dan eindelijk een beetje zomer en de voorspellingen zijn dat het wel een paar dagen aanhoudt, nou, nou het moet niet gekker worden.
Nou luitjes, veel succes met alle "boot op de truck" perikelen en daarna "een treintje ging uit rijden naar de stad Seattle en in die mooie grote trein daar zaten jullie samen fijn.......
Tot het volgende bericht.
Take care en liefs van Roos.
-
26 September 2011 - 06:29
Margreet En Erik:
Spannend hoor, de Tarpan op de auto. Da,s waarschijnlijk voor het eerst! Wij zijn weer teug in Adam en genieten van een echt huis ( koelkast, douche, bad en oneindige stroom). Maar wel erg leuk om nog een beetje met jullie mee te reizen. Veel plezier in Vancouver, weer eens in een echte stad! -
02 Oktober 2011 - 16:56
Ma:
hallo
ik heb jullie verslag gelezen en de foto van de truien gezien veel groeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
