1 maand Mindelo

Een maand in Mindelo,

Bom dia iedereen, 4-1-2011

We zijn al lang in Mindelo, maar vervelen doen we ons niet gelukkig. Er zijn altijd klussen aan de boot te doen, zaken van huishoudelijke aard, sociale contacten onderhouden, wandelen en het bezoek bezig houden.
Willy is bijna twee weken aan boord geweest en de tijd is omgevlogen. We zijn veel op pad geweest en hebben het grootste gedeelte van het eiland bekeken en bewandeld:
Bij Sao Pedro is een vuurtoren die je via een pad over de rotsen kunt bereiken. Door een opengebroken raam klimmen we naar binnen en via de wenteltrap komen we op het hoogste punt uit. We hebben een mooi uitzicht op zee en het water is blauw en kraakhelder. Vanaf deze hoogte zien we iets bewegen, het is een Manta rog. Het geschenk van die dag.
Twee vissers vissen en keuvelen onderons wat met elkaar. Het licht en vuurtorenwachterhuis zijn niet meer in gebruik. Na een heerlijk maal in een bistrootje vlak bij het strand lopen we naar het plaatsje en pikken daar een Aluguer op, het plaatselijke vervoer van hier. We rijden een rondje door het dorp en krijgen zo een mooi inkijkje in het leven daar. Het is een vrolijke boel in de bus en ze vragen zich af of Bram 1 of 2 vrouwen heeft. Ze hebben de grootste lol erom en vragen hoe het nu eigenlijk zit. Er zitten twee bloedmooie jonge moeders in de bus.
Het weekend daarvoor zijn we met een stel Israëliërs en een Française naar het strand geweest in Sao Pedro. Heel gezellig en spannend om daar te zwemmen. De golven zijn er hoog , de stroming sterk en het water kristal helder. We snorkelen en zwemmen wat en kijken de kunst af van Saline, de Française hoe je het beste in en uit het water kunt komen. Als Ofter uit het water gaat, verliest hij zijn duikbril en vindt hem niet meer terug helaas. Later join ik de club van de loosers en verlies mijn lenzen tijdens een koprol in de surf. Beangstigend en aardig lastig want ik heb min 7 en zie dan niet veel meer.

Vanuit Calhau, lopen we naar Baya de Gatas. Een strand die veel bezocht wordt door de locals in de weekenden. Het is dit keer wat gemakkelijker om te wandelen omdat we over een pas aangelegde asfaltweg lopen. Het is eigenlijk een beetje te laat en daardoor vrij warm. En er zijn pittige heuveltjes te beklimmen. We zijn dan ook blij als we er zijn, vooral omdat we een heel stuk moeten omlopen. Op de foto’s kun je zien hoe mooi het landschap is.

Het hoogste punt van Sao Vincente schijnt de moeite waard te zijn. Op een heldere dag pakken we een taxi en laten ons 750 meter naar boven rijden. We kunnen het hele eiland rond om kijken en genieten enorm van het uitzicht en het groen. Hier wordt mais verbouwd en door dat er regelmatig mist hangt groeit er meer. Op een paar plaatsen na is dit eiland redelijk kaal en wordt het meeste fruit en groenten vanuit Sao Antao ingevoerd, een vruchtbaar eiland 20 km. verderop.
De rotsformaties zijn verrassend en gaaf, sommige lijken net hoofden. Als we naar beneden wandelen zien we veel vlinders en enkele roofvogels.
Op de weg naar Mindelo aangekomen komt er een bus aan gereden en kunnen we instappen. De buschauffeur spreekt Bram in het Nederlands aan. Hij heeft 20 jaar in Nederland gewoond en gewerkt en is voor zijn ouders terug naar de Kaap Verden gegaan. Hij ziet er erg gelukkig uit en heeft het prima naar zijn zin. Later spreken we zijn vrouw en die mist Nederland. Ze zou graag terug willen. Nu wonen ze in het dorp van haar man. Zij heeft er weinig te zoeken en vindt het daar te bekrompen. Ik kan me dat goed voorstellen want er wonen daar alleen vissers en de gemeenschap bestaat uit plus minus 700 koppen.
Dit plaatsje, Salamansa, bezoeken we twee keer met de benenwagen. De eerste keer voelen Bram en ik ons niet welkom, de mensen zijn afwachtend, terughoudend en ze kijken niet al te vrolijk.
De tweede keer zijn we met zijn vijven, Willy, Barbara en Henk van de Rapy en wij. Er is veel bedrijvigheid en het is schoolvakantie, dus veel kinderen op straat. Als zij onze fototoestellen zien willen ze allemaal op de foto, hoe gekker hoe leuker. Er worden spelletjes op straat gedaan en rond de waterplaats is het erg druk.
We gaan wat drinken bij de vrouw van de buschauffeur en krijgen Albert Hein thee en koffie. Nu is het wel gezellig met de mensen uit het dorp. We rijden terug met de“Nederlandse buschauffeur”. De wandeling naar het dorp toe is prachtig.
Eigenlijk is het vreemd dat het dorp daar ligt, want de visboten liggen 5 km. verderop in een baai. De vissers komen gezamenlijk terug in een vrachtwagen, sommigen met hun zeil op schoot :). En vissen doen ze in de buurt of bij St. Lucia, waar ze vaak de nachten slapen.

We wandelen ook regelmatig naar het lokale strandje, Lahigna en verder naar de punt. We lopen langs een ouderwetse sleephelling en aanschouwen een gigantische”rots drol” met licht erop. Vaak vliegen er sprinkhanen rond zo groot als een vogeltje. Op de punt staan een paar oude kanonnen en bunkers. De rotsen zijn kaal en indrukwekkend geërodeerd

Vele avonden gaan we een pintje pakken en luisteren naar Kaap Verdiaanse muziek. Het ene beter dan het ander. Een avond komen er ook mensen uit het publiek op de bühne en die hebben mooie stemmen, zeker als ze meerstemmig zingen.
De muziek weerspiegeld de mensen hier: vriendelijk, relaxed en gevoelig.

Oudejaarsdag brengen we Willy met weemoed naar het vliegveld. ‘s Middags gaan we ff slapen om het ’s nachts langer uit te kunnen houden. Met Barbara en Henk van de Rapy eten we het laatste maal van 2010, een lekker pot luck.
Om elf uur gaan we de straat op. Er zou veel te doen zijn op straat. Het is uitgestorven en daarom gaan we maar een neutje bij de cocktailbar halen. Er is aardige muziek. Om even voor twaalf gaan we richting vuurwerk. Opeens horen we knallen. Het is 2011. Ik kan niet geloven dat het al zover is. Er staan veel mensen te kijken en er wordt niet particulier geknald. Het vuurwerk is mooi en we zien verschillenden die we nog nooit gezien hebben. Na het firework zou er gezwommen worden in zee. Nou dat willen we graag zien en we willen richting strand lopen, alleen gaat iedereen de andere kant op. Wat doe je dan, meelopen dus met de stroom. Al snel zien we druipnatte mensen, dus toch. Bij het water staan hordes mensen in het water te springen, te dansen en te joelen. Over het algemeen jongelui trouwens. Het is een spektakel om te zien en te horen.
Als we verder de stad in lopen, flaneren de mensen door de straten en wensen elkaar de beste wensen. Verder gebeurt er niet veel. Op de steiger van de jachthaven wordt de tap te snel gesloten en daarom gaan we op de Rapy nog maar even verder met het nieuwe jaar inluiden.

Het nieuwe jaar hoeven we niet zelf te koken. Jan en Boukje nodigen ons uit voor een Hollandse maaltijd op hun J en B. Boerenkool met worst en spek en griesmeelpap toe. Lekker, voedzaam en gezellig

3 Januari gaan we dan eindelijk met de veerboot naar Sant Antao. Dit zijn we al steeds van plan en wilden we eigenlijk met Willy doen. Helaas is dar niets van gekomen door onze eigen stommiteit: niet goed informeren.
Om 6 uur staan we naast ons bed en voor zevenen staan we aan het loket om kaartjes te kopen. De overtocht duurt een uur en in Porto Novo hebben we snel een busje gevonden die Barbara, Henk en ons het eiland rondrijdt. De chauffeur Ivandra spreekt redelijk Engels en rijdt ons door een betoverd mooi landschap, waar kabouters en elfjes niet misstaan.
De bergen zijn hoog, puntig, grillig, stijl en lijken soms groen fluweel. Elke minuut zie je iets nieuws. De kustlijn is prachtig, kleine dorpjes en geërodeerde rotsen. Bij een vissershaven zou ik schrik hebben om naar binnen te varen, zoveel rotsen en branding.
We bezoeken een rumstokerij in het plaatsje Paul, waar Ivandra woont. Op een schaduwrijk binnenplaatsje staat een grote ossenmolen waar het suikerriet wordt gemalen. De oven wordt opgestookt om de rum te destilleren.
Een man die kurken heeft gemaakt van gedroogde bananenbladen, slaat deze in de flessen rum en melasse. We proeven de verschillende smaken en kopen er wat van.
Moe en voldaan stappen we om half 7 weer aan boord.

Vandaag gaan we boodschappen doen, uitklaren, wassen, water tanken, laatste klussen klaren en internetten om de 5e te kunnen vertrekken richting Frans Guyana en daarna naar Suriname.
Groeten van ons en hopelijk is het verhaal niet te lang geworden om te lezen :)